Correspondent Kees Backx is al bijna vijftig jaar een vertrouwd gezicht op de redactie in Oss

Hij schuift zijn bureaustoel een stukje naar achteren en met een grote zwaai gooit hij zijn rechterbeen op het bureau. Als Kees Backx (71 jaar) er goed voor gaat zitten, dan weet je zeker dat er een verhaal volgt. Of een goede anekdote, want vertellen kan Kees in geuren en kleuren. Zijn collega’s van de redactie in Oss beschrijven hem dan ook als sociaal, joviaal en een wandelend archief. Al bijna vijftig jaar een constante factor op de redactie. De enige correspondent van het Brabants Dagblad met een eigen bureau.

Behalve Kees zijn er ongeveer tweehonderd correspondenten die voor het Brabants Dagblad schrijven. Ze staan in het weekend langs de sportvelden, bezoeken evenementen in hun dorp of geven tips door aan de redactie. Correspondenten zijn ontzettend belangrijk voor een regionale krant. Deze mannen en vrouwen weten namelijk wat er in hun dorp speelt, ze zijn de oren en ogen van de samenleving. Ze horen en zien vaak als eerste wat er in hun omgeving aan de hand is en spelen dat door aan de redactie. Andersom weten dorpsbewoners hen ook snel te vinden als ze ‘iets’ in de krant willen hebben.

Kees Backx werd bijna vijftig jaar geleden gevraagd om af en toe een ‘stukske’ te schrijven voor de krant. ,,Ik werkte als onderwijzer in Uden en een collega stopte ermee. ‘Kees, dat is echt iets voor jou’, zei hij. En zo is het begonnen. Op mijn eerste artikel over een jubileum van een non heb ik een hele middag geworsteld. Het was maar een alinea lang. En toen ik het inleverde, werd het ook nog eens de grond ingeboord. Maar gaandeweg leer je veel en het correspondentschap voor de krant groeide uit tot een tweede baan.”

Tot zijn prepensioen heeft Kees altijd in het onderwijs gewerkt. Maar na schooltijd spoedde hij zich naar de redactie in Uden. ,,Het onderwijs en de journalistiek zijn voor mij altijd de ideale combinatie geweest. Ook al heb ik weleens serieus nagedacht om de overstap te maken naar de journalistiek. Ik ben redelijk nieuwsgierig en wil altijd het naadje van de kous weten. Het leuke aan de regiojournalistiek is dat je met veel verschillende mensen in aanraking komt en overal eerste rang mag staan. Dat zorgt voor een mooi tegenwicht met het onderwijs.”

In een halve eeuw heeft Kees alle gemeentehuizen in de regio Uden van binnen gezien. Ook de gemeentehuizen die inmiddels al lang gesloten zijn zoals in Nistelrode, Erp en Heeswijk-Dinther. In alle dorpen is hij wel eens geweest, om verslag te doen van allerlei activiteiten. ,,Op een gegeven moment fietste ik elke dag na werktijd naar het politiebureau. Uden had toentertijd nog gemeentepolitie en samen met de wachtcommandant nam ik het rapportenboek door. Eenmaal op de redactie tikte ik daar weer krantenberichten over. Over sommige zaken mocht ik absoluut niet schrijven. Of ik belde een wethouder thuis op om hem iets te vragen. Tegenwoordig zitten er overal persvoorlichters. Moet je je vragen op de mail zetten en voordat je dan soms antwoord krijgt.. Het gaat er een stuk formeler aan toe.”

Nu we het toch over grote veranderingen hebben: een artikel werd vroeger nog gewoon getikt op een typemachine. Zo’n ouderwetse, met daarin apart papier met een groene strook. ,,Als je artikel af was, stopte je het in een speciale envelop en plakte die dicht met een zegel. Vervolgens spoedde je je naar de bushalte. De buschauffeur nam de envelop mee naar het station in Den Bosch en stopte hem daar in een blauwe brievenbus. De redactie in Den Bosch was toen nog vlakbij het station gehuisvest en een loopjongen pendelde de hele avond op en neer om kopij op te halen. Soms had je pech, dan vergat de buschauffeur de envelop. In het gunstigste geval kwam je kopij dan in Eindhoven terecht maar veel vaker was- ie gewoon kwijt.”

Tegenwoordig gaat het er heel anders aan toe. ,,De grootste verandering is dat alles veel sneller gaat”, zegt Kees. ,,Als je ergens geweest bent, maak je eerst een artikel voor de website. Dat artikel verrijk je met extra foto’s, links naar andere artikelen en soms ook met een filmpje. Daarna schrijf je het artikel voor de krant. Het mag tegenwoordig ook niet meer zo lang zijn. Het moet snel en kort zijn, liefst met een flitsende kop erboven.”

Kees is een van de weinige correspondenten die een eigen gemeente heeft. Hij volgt de politiek in Boekel op de voet. ,,Een mooie maar kleine gemeente waar vooral mest en geur belangrijke thema’s zijn. Ik vind het leuk om de vinger aan de pols te houden in de politiek. De bestuurders moeten uiteindelijk verantwoording afleggen aan de burgers. Nu ik veel over Boekel schrijf, vragen mensen aan me of ik daar tegenwoordig ook woon. Maar nee, ik ben nog steeds een Udenaar. Je merkt als correspondent dat mensen je ook echt weten te vinden als ze iets voor de krant hebben.”

Niet alleen in het gemeentehuis, maar ook in de rechtbank is Kees vaak te vinden. Hij volgt daar voor het Brabants Dagblad rechtszaken en doet daar verslag van. ,,Ik word wel eens benaderd door familieleden van verdachten. Ze zijn het niet eens met het stuk in de krant. ‘Zo is het helemaal niet gegaan’, krijg ik dan te horen. Ze dreigen dan meteen met een advocaat. Maar ik doe slechts verslag van wat ik in de rechtbank te horen krijg. Het is op dat moment niet mijn taak om uit te zoeken of iets ook echt zo gegaan is. Daar is de rechter voor. Ondanks boze telefoontjes heb ik me gelukkig nog nooit echt onveilig gevoeld.”

Een andere expertise van Kees is de militaire luchtvaart. ,,Dat is een grote hobby van mij en daardoor ben ik op veel plekken geweest. Tweemaal bezocht ik Afghanistan tijdens de oorlog om verhalen te schrijven over de luchtmacht. Je bent dan in oorlogsgebied en dat is zeer indrukwekkend. Ook heb ik vanuit Italië verslag gedaan over de oorlog in Bosnië en bezocht ik met burgemeesters uit de regio Zweden. Zij waren daar op uitnodiging om te zien hoe de luchtmacht daar nachtvluchten hield. Maar het absolute hoogtepunt voor mij was toch wel dat ik in een F16 heb mogen meevliegen. Ik was 25 jaar correspondent voor de krant en mijn collega’s en de commandant van de vliegbasis in Volkel hadden dat als verrassing geregeld. Een onvergetelijke ervaring!”

Volgend jaar schrijft Kees vijftig jaar voor de krant. Een mooi moment om te stoppen? Daar heeft hij eigenlijk nog niet echt over nagedacht. En stoppen klinkt zo rigoureus. Afbouwen, dat kan misschien wel. ,,Alhoewel, ik heb het nog prima naar mijn zin. En thuis zitten is niks voor mij. Ook mijn vrouw is nog erg actief. Ik ben bijna altijd op de redactie, maar ik hoef hier niet te zijn. Dat geeft toch een gevoel van vrijheid.”

En vijftig jaar ervaring is heel waardevol op de redactie. Kees is een wandelend archief. Hij weet wat er gespeeld heeft in de regio en hoe de verhoudingen liggen in de politiek. En als je weet hoe het er in het verleden aan toe ging, is het makkelijker om verbanden te zien. Collega’s staan regelmatig aan zijn bureau om te vragen hoe het ook alweer zat.

En als je deze collega’s vraagt wat nu typisch Kees is, gaat het al snel over ‘Van Dorremoale’. Alle nieuwe redactieleden kregen in het verleden van Kees een soort inwijdingsritueel. ,,Ik belde dan vanaf een andere plek in het gebouw naar de redactie en de nieuweling nam de telefoon op. ‘Meej Van Dorremoaele. Mijn hennekooi is omgewaaid en ik heb hem weer opgebouwd. Zonder vergunning. De gemeente komt hem vanmiddag afbreken, samen met de politie. Maar ik schiet ze allemaal van mijn erf af!’ De nieuweling belde dan naar de politie en de gemeente die ook in het complot zaten. Zij bevestigden het verhaal. Vaak waren de nieuwelingen dan razend enthousiast, totdat ze erachter kwamen dat ze voor de gek waren gehouden. De meesten zagen er gelukkig humor wel van in.”