Door Lisette van der Geest

Al zit ze op een stoel, voor een laptop in een hotel, Estavana Polman beweegt haar bovenlijf heen en weer met een denkbeeldige bal in handen. ,,En dan denk je ook’’, zegt ze terwijl ze een een-tegen-eensituatie in het veld van een paar weken eerder nabootst en haar gezicht plots vol vrees vertrekt: ,,Oi..., ik speel ’m effe af, weet je.’’

Precies daarin schuilt haar grote probleem. Polman heeft er inmiddels ruim anderhalf jaar aan blessureleed opzitten, waarin ze na het scheuren van haar kruisband in juli 2020 de Olympische Spelen ternauwernood dacht te halen, tot het een paar maanden voor Tokio weer misging met hetzelfde been en dezelfde kwetsuur. Inmiddels is ze aangehaakt bij het Nederlands team, in voorbereiding op het WK dat komende maand in Spanje begint. Maar het is allerminst zeker dat zij, de beste speelster van het vorige WK, er dan bij is. ,,Er zit echt nog wel angst in mijn spel. Een-tegen-een blijft een puntje en dat gaat nog heel lang duren.’’