Kemphaan Mike Verschuren treuzelt in spelersingang voor aai over de muts van zijn gezin

Als de zoemer de eerste pauze van een thuiswedstrijd inluidt, schaatst Kemphaan Mike Verschuren vaak met glunderende ogen van de ijshockeybaan. Hij loopt dan nog niet direct naar de kleedkamer, maar stopt halverwege de spelersingang. Daar staan zijn vriendin Lilly en 1-jarig dochtertje Lexie op hem te wachten - voor een kort praatje, knuffel en aai over de muts. ,,Ze kijken meestal naar de eerste periode. Veel langer gaat niet echt, want dan wordt onze dochter te moe. Ik denk aan ze als ik scoor.”

Verschuren (30) is inmiddels niet meer weg te denken bij Kemphanen. Hij begon ooit in navolging van zijn broer, schopte het tot alle nationale jeugd- en seniorenteams en geldt als een van de belangrijkste spelers van de eredivisieploeg. Hoofdcoach Larry Suarez vraagt zich weleens af waarom Verschuren niet op een hoog niveau in het buitenland speelt.

Daarom overtuigde trainer Suarez hem vijf jaar geleden om zo’n avontuur in het buitenland eens te proberen. Het werd niet de minste bestemming: Verschuren trok naar Nieuw-Zeeland, waar hij de kans kreeg bij West Auckland Admirals. Een Bulgaarse speler zegde op het laatste moment af, waardoor er een plekje vrijkwam bij de kampioenskandidaat uit de grootste stad van het eiland. ,,Een van de beste beslissingen die ik heb gemaakt in mijn leven”, vertelt Verschuren resoluut.

_{Tekst gaat verder onder de foto}

,,Wedstrijden hadden volle tribunes en veel werd voor ons betaald. We vlogen naar uitwedstrijden, want alles lag ver uit elkaar. Als we in een andere stad speelden, mochten we soms twee dagen langer in het hotel blijven om die stad te ontdekken. Buiten onze trainingen en wedstrijden om waren we vrij. Dan gingen we ergens snowboarden, of naar natuurgebieden voor de vulkanen.”

Lachend: ,,Maar het weer is er ook best extreem. Als het heel hard regende, dacht ik soms: dat gaat niet goed. Het bleek normaal te zijn.”

In zijn enige seizoen won Verschuren met zijn team van de recordhouder en grote rivaal, een club uit het zuidelijke Queenstown. Hij speelde uiteindelijk een half jaar bij West Auckland Admirals, het latere kampioenschap maakte hij niet meer mee - twee hersenschuddingen maakten een vroegtijdig einde aan zijn verblijf in Oceanië. ,,Ik denk vaak terug aan die tijd.” Het shirt van de Admirals heeft hij nog altijd thuis liggen.

Het is niet vanzelfsprekend dat Verschuren op zijn dertigste nog op het ijshockeyveld staat. Zeven jaar geleden liep Verschuren een kruisbandblessure op. Vlak nadat hij weer met vertrouwen op de ijsbaan stond, scheurde hij de kruisband van zijn andere knie. Zijn tweede revalidatie werd bemoeilijkt door complicaties, die hem dwongen tot twee extra weken in het ziekenhuis.

IJshockeyen in het buitenland zit er niet meer in, vertelt Verschuren. De focus ligt op zijn gezin en brillenwinkel, Eye Optix Junior, gespecialiseerd in kinderbrillen. ,,Ik werk graag met kinderen en heb ook altijd ijshockeytraining gegeven aan de jeugd.”