De Ferrari Roma is niets voor angsthazen

Drie jaar geleden geïntroduceerde Ferrari de Portofino. Deze opvolger van de California heeft het op papier allemaal: een dikke V8 met twee turbo’s, genoeg uitstraling, een achterbankje om iemand even mee te nemen en een stalen klapdak om zowel zomer als winter compromisloos te kunnen blijven rijden. Als klap op de vuurpijl was het ook nog het instapmodel. Wat wil je nog meer, zou je zeggen.

Toch leek het Ferrari nuttig om aan de Portofino nog een zustermodel toe te voegen. Een échte coupé moest het ditmaal worden, met klassieke lijnen die refereren aan modellen uit de jaren zestig en met meer sportiviteit dan de Portofino. ‘Een als Gran Turismo vermomde sportwagen’ noemt Ferrari het zelf, bedoeld voor mensen die wél eens sportief willen rijden, maar niet bij klanten durven voor te komen rijden in extravagant ogende Ferrari’s als de Pista of F8 met hun middenmotoren en bijna obsceen ogende spoilers en koelopeningen.

Begrijpelijk dus, maar vreemd genoeg moest het volgens Ferrari ook een auto worden die vooral klanten zou moeten trekken voor wie het de eerste sportwagen zou zijn. Gelukkig voor Ferrari was Noord-Italië niet de uitvalsbasis voor een klantenevenement, want dan was de intekenlijst voor de Roma ongetwijfeld redelijk leeg gebleven. Het asfalt van de wegen hier bevat namelijk niet al teveel bitumen, waardoor het gripniveau relatief laag ligt. Op vochtig wegdek leidt dit tot heftige reacties van de brede achterwielen. Dat de dikke motor voorin ligt in plaats van het midden van de auto, helpt dan niet.

's Middags gaat het al een stuk beter. De wegen zijn nagenoeg droog en voorzichtig zetten we de auto in Sport en daarna zelfs in Race. Het vertrouwen groeit analoog aan het aantal graden dat de banden opwarmen en al snel rijgen we bochten aaneen als volleerde coureurs, maar toch blijft het een kwestie van op eieren rijden. Iets te vroeg op het gas en je voelt het ESP-systeem vermogen wegnemen. Niets engs of gevaarlijks, maar wel een tikje angstaanjagend en hinderlijk, want het reduceert je snelheid bij het uitkomen van een bocht. 

De Roma is afgeleid van de Portofino, maar volgens de Italianen is 70 procent van de onderdelen nieuw. Ook is Ferrari bij het ontwerpen van de carrosserie begonnen met een schone lei. Je doet de Roma dus sowieso tekort door hem te omschrijven als een Portofino met een vast dak. De Roma is weliswaar het nieuwe ‘instapmodel’ met een prijslijst die begint bij 232.525 euro, maar de 600 pk sterke Portofino is met een vanafprijs van 244.030 euro slechts fractioneel duurder. 

Instapmodel of niet: met de Roma richt Ferrari zich nadrukkelijk ook op mensen die bewust op zoek zijn naar een niet al te flashy en in your face sportwagen. En dat is gelukt. De auto oogt stijlvol en elegant, klassiek en toch eigentijds en is in een niet opvallende kleur zeker geen opvallende verschijning. Wel vinden we de priemende, kleine en laaggeplaatste koplampen niet erg mooi en ook kun je concluderen dat de auto moeilijk is te herkennen als Ferrari. Haal de logo’s weg en je ziet een redelijk generiek sportwagenontwerp dat door veel fabrikanten getekend kon zijn.

Het interieur is ook compleet nieuw. Zowel de bestuurder als de passagier worden omgeven door een soort boog. Ook het digitale instrumentarium is compleet nieuw en omvat een gebogen 16 inch scherm. Het stuur is conform de traditie ‘eyes on the road, hands on the wheel’ volgehangen met allerlei knopjes en ook achter het stuur zitten druk- en draaiknoppen. De optisch zwevende middenconsole is voorzien van een verticaal, centraal geplaatste touchscreen. 

De stoelen zitten heerlijk, al zijn de zittingen aan de harde kant. Ook langere personen kunnen hier nog goed uit de voeten. Enig puntje van kritiek: Ferrari houdt ook in de Roma vast aan een systeem met richtingaanwijzers die als drukknoppen op het stuur zijn geplaatst en ook nu zijn we er na een dag rijden nog niet aan gewend. En oh ja, de multimedia-installatie klinkt niet veel beter dan die van een standaard middenklasser.

Het nieuwste model van Ferrari beschikt over dezelfde 3,9 liter V8 met twee turbo's als de Portofino. In dat laatste model is deze motor goed voor 600 pk, maar voor de Roma is de krachtbron opgevoerd tot 620 pk. De 1.472 kilo wegende Ferrari accelereert daarmee in 3,4 seconden naar de 100 km/u. De topsnelheid is 320 km/u. De achttraps automaat met dubbele koppeling telt één versnelling meer dan in de Portofino en is bovendien compacter en zes kilo lichter. Om de aerodynamische eigenschappen van de Roma te verbeteren, beschikt de Ferrari over een compacte, geïntegreerde spoiler die omhoog komt bij hogere snelheden. Mede hierdoor heeft het model 25 kilo meer neerwaartse druk dan een Portofino.

Hoe langer we naar de Roma kijken, des te meer beginnen we het model te waarderen. Het uiterlijk went snel en de auto is inderdaad mooi geproportioneerd. Hooguit de grille in kleur van de auto vinden we nog wat te gewaagd. Ook begrijpen we nu de zon schijnt wat Ferrari bedoelt met de uiterst sportieve rijeigenschappen. Doordat de auto steeds meer begint te kleven aan het opgewarmde asfalt, komen de pluspunten steeds beter naar boven. Nu pas merken we hoe licht de 1475 kilo wegende Roma aanvoelt en hoe weinig er sprake is van onderstuur. Dankzij de heerlijk directe besturing schiet je bijna intuïtief van bocht naar bocht met snelheden die telkens hoger liggen dan je denkt. Het motorgeluid is helaas weinig melodieus, maar dat is een euvel dat alle moderne achtcilinders met turbo en partikelfilter treft.

De toerentallen schieten omhoog wanneer het gaspedaal wordt gevloerd. Door het enorme koppel van 760 Newtonmeter kun je al bij relatief lage toerentallen doorschakelen, want de motor pakt toch meteen het volle vermogen op. Maar wanneer je ‘m doortrekt wacht er nog heel veel moois, want pas bij 7500 toeren schiet de motor in de begrenzer. De automaat doet zijn werk uitstekend, maar schakelt nog sneller door dan wij willen en dus hanteren we negentig procent van de tijd de flippers achter het stuur. Logisch op deze mooie bergwegen. 

Wil je toch rustig en relaxed lange afstanden rijden, dan kan dat ook in de Roma. In de comfortstand en met de automaat in Drive komt het GT-karakter van de auto naar boven en rijd je moeiteloos lange afstanden zonder vermoeid te raken. Ook opvallend is keer op keer dat Ferrari’s eigenlijk nooit superhard geveerd zijn. Want ook in de meest sportieve stand blijft de auto lekker aanvoelen - iets waar veel concurrenten een voorbeeld aan kunnen nemen.