Hé, dit lampje ken ik niet
Mijn moeder kon als ze rechtop zat net over het stuur kijken van haar Chevrolet Bel Air. Richting aangeven deed ze graag en vaak, ook als het nog lang geen tijd was om in te voegen. ‘Dan weten ze vast dat ik eraan kom.’ Als 12-jarige puber zag ik hoe ze per ongeluk over een kinderfietsje van de buren reed. Ze moet een hindernis gevoeld hebben op links maar scheurde gewoon de straat uit. In de uitlaatgassen zag je haar nog even over de schouder kijken, naar de buren die haar met open mond nakeken. Mijn vader vertelde een keer dat mijn moeder in de auto zei: ‘Hé, dit lampje in de deur ken ik helemaal niet.’ ‘Nee,’ zei mijn vader, ‘we rijden al een week in een nieuwe auto. Hij heeft trouwens ook een andere kleur dan de vorige.’