De schijn van harmonie: als je ons nu zou filmen, waren we het perfecte kleine gezin

Soms ziet het leven er van buiten harmonieuzer uit dan het is. Ik stond net aan het aanrecht brooddeeg te kneden, de kinderen (vakantie!) hadden in de loop van de ochtend alle meubilair al verplaatst, net nog even gewaterverfd en nu mochten ze op de iPad liedjes kijken.

Als je ons nu zou filmen, waren we het perfecte kleine gezin, waarvan de werkende vrouw des huizes net de trap kwam afdalen om iedereen even warm te omhelzen. Dat gebeurde ook, althans dat onderdeel van het verhaal waarin mijn vrouw naar beneden kwam. Ze had de hele ochtend al knalhard gewerkt en was daar supertevreden over. Even een boterhammetje scoren en dan weer terug, was het plan. ,,Alles oké hier?’', vroeg ze.

,,Ja hoor’', zei ik.

Ze had geen seconde nodig om de leugen te detecteren. ,,Is er wat?’'

,,Nee hoor.’' Nog een keer en de haan zou kraaien. ,,Ze hebben het naar hun zin’', zei ik. ,,Dat zie je. En ik bak een brood.’' Dat was in de wereldgeschiedenis wel eens aardiger van partner naar partner gecommuniceerd, besefte ik zelf ook wel. Maar ik was nog niet klaar. ,,En ik probeer zelf tussendoor ook nog wat te werken, zoals je weet.’'

Zo, dat was er allemaal uit. En volkomen onterecht natuurlijk, want in ons werkzame lockdownleven houden we meer rekening met mijn vaste uren dan met haar zzp-bestaan, waardoor ze vaak ‘s avonds nog zit te werken. Vandaag was zo’n dag dat ze eindelijk eens een paar uur overdag onafgebroken aan haar eigen werk kon besteden. Terwijl mijn dag absoluut toestond dat ik ondertussen de kinderen deed. Maar redelijkheid is een deugd die nou eenmaal niet altijd op afroep beschikbaar is.

,,Jemig’', zei mijn vrouw. Dit was een weg met een T-splitsing. Dat voelde je. Of we gingen de hele middag knorren tegen elkaar (linksaf) of iemand ging hier de wijste zijn en we rolden (rechtsaf) netjes en gezellig naar de avond toe. Zij koos voor rechtsaf. ,,Laatst hadden we een mooie term voor hoe je nou bent. Ehm, ik weet het weer. Passief-agressief!’' Ik keek haar even vorsend aan, voelde me toen als een schooljongen betrapt en beschaamd om mijn kinderachtig morrend gedrag. Ja, dat was het, zei ik. ,,Passief-agressief!’' Ik knalde nog een keer het brooddeeg tegen het aanrecht en bekende schuld. Niemand is perfect.

Reageren: mailto:frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: