In een toespraak haalde paus Franciscus vorige week uit naar kinderloze stellen. Hij noemt mensen die bewust geen kinderen willen, maar wél huisdieren nemen, egoïstisch en gemakzuchtig. Afzien van het ouderschap leidt volgens hem tot achteruitgang van de mens en menselijkheid want ‘emotionele relaties met dieren zijn makkelijker dan de complexe relatie tussen ouders en kinderen’.

Het is niet voor het eerst dat de paus zo’n sterk staaltje hypocrisie vertoonde. Al in 2014 riep hij kinderlozen op om zich in godsnaam voort te planten in plaats van tijd en geld te verkwanselen aan puppycursussen en Bonzo-brokken. ‘Gaat heen en vermenigvuldigt u!’, zegt de man die zélf niet eens seks heeft, laat staan kinderen.

De bemoeienis van de kerk tot in de slaapkamer is overigens niks nieuws. Zo vertelt mijn moeder regelmatig het verhaal dat het vroeger heel gebruikelijk was dat als er niet met regelmaat kinderen werden geboren, mijn opa en oma een bezoekje van pastoor of dominee konden verwachten. Die vroegen dan wanneer de volgende zwangerschap op de planning stond, ongeacht of dat gezien de gezondheid van mijn oma wel verantwoord was. Die tijd ligt gelukkig ver achter ons. Inmiddels zijn we met meer dan genoeg zieltjes op deze aarde - met alle klimaatgevolgen van dien - en kan je gerust concluderen dat het voor het overleven van ons soort absoluut niet nodig is om kinderen te krijgen. 

Ik zit dan ook niet te wachten op een nieuwe wervingscampagne van de kerk om het R-getal van de mens omhoog te krikken of mij aan te spreken op mijn heilige rol als moeder de vrouw. Als ik behoefte heb aan een portie verheerlijking van het moederschap, dan kijk ik wel naar de #proudmoms op Instagram die geen moment onbenut laten om te dwepen over hoe ontzettend #blessed ze zijn met hun bijzondere #momlife. Het blijft me verbazen dat we in een tijd leven waarin iedereen de mond vol heeft van emancipatie en feminisme, maar waarin we tegelijkertijd het moederschap opstuwen tot iets zaligmakends. En dat gaat gepaard met de nodige zendingsdrift.

Gisteren nog kreeg ik het dringende advies van een dame om nog snel een baby te maken voordat het te laat is. Want stel je eens voor hoe fijn het zou zijn om die onvoorwaardelijke liefde van een kind te voelen én om straks, als ik oud en grijs ben, niet alleen over te blijven? Het stak me. Ze zal ongetwijfeld de beste bedoelingen hebben gehad - al vind ik het nogal een egoïstisch motief om aan kinderen te beginnen. Maar in zo’n opmerking over ‘onvoorwaardelijke liefde’ hoor ik een superieure zelfgenoegzaamheid die ik vaker bij ouders bespeur. Alsof mensen met kinderen een belangrijke emotionele gave bezitten die ik als kinderloze vrouw ontbeer. Nu geloof ik meteen dat wanneer je géén kinderen hebt, je ook niet kunt weten hoe het voelt om ze wél te hebben. Maar het gebrek aan eigen kroost betekent niet dat je geen onvoorwaardelijk liefde voor kinderen kunt voelen of geven. Je bent geen onaf mens wanneer je niet zelf iets voortplant. En ook zeker geen ongelukkiger mens. Laat staan een egoïstisch mens.

Het is lang geleden dat ik in een bijbel heb gelezen, maar als er één ding is dat ik heb opgestoken tijdens de catecheselessen op school is het dat ‘gij niet zult niet oordelen’. Gratis leestip voor de man in het Vaticaan: Matteüs 7:2 ‘Verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen’. Amen

Abonneer je op de podcast Zij Zegt

Elke week ook via Spotify en iTunes te beluisteren. 

Stelling: mensen die bewust geen kinderen willen, zijn egoïstisch 

Eens/oneens? Reageren kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een volledige naam worden geplaatst. We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken.