Ik zat met mijn vrouw op het kleine bankje in de serre. Het regende. Man, wat regende het. We hadden een wisselmoment. Zij naar boven, ik naar beneden. Vanochtend had ik ongestoord boven op mijn kantoortje kunnen werken, nu mocht zij op haar werkkamer proberen er wat van te maken. Mijn computer stond alweer op de eettafel, voor het tweede deel van zijn werkdag. De kleintjes bouwden aan een Lego-kasteel. Dat had ik ze gevraagd. Een van de intrigerende dingen van kinderen: ze hebben duizend speelgoeddingen om zich heen slingeren en een kast vol spellen, maar vragen elk half uur even: ,,Papa, wat zullen we nu doen?‘’

,,Bouw een kasteel'', zei ik dus. ,,Maar dan echt groot.'' En ik tekende met mijn beide handen de contouren van een immens slot met vier torens, een ophaalbrug en een binnenplaats. Ik kan niet ontkennen dat er eigenbelang in die opdracht zat. Hoe meer steentjes in zo'n kasteel, hoe makkelijker ik de volgende vergadering door kon komen.

Maar goed, we zaten nog in het wisselmoment, mijn vrouw en ik. ,,Gek leven, hè'', zei ik. Dat was ook niet de eerste keer hoor, dat ik dat zei. Ach, de dingen die je tegen elkaar zegt, in de loop der jaren.

We bespraken de situatie in Engeland. Niet dat ons gesprek daar iets aan zou veranderen. Maar je wilt af en toe toch even met het wereldnieuws meedeinen. Moesten we ons hier in huis nu ook al zorgen gaan maken over dat extra besmettelijke virus? En wat betekende: extra besmettelijk? Kon het verder springen dan het oude virus, dat bij nader inzien dan een lui virus was geweest? We hadden natuurlijk geen idee.

We hebben vrienden in Engeland, daar hadden we ook mee te doen. Met alle Engelsen eigenlijk, behalve met Boris Johnson, die je zo langzamerhand echt wel verantwoordelijk mag houden voor een groot deel van de ellende daar. Maar onze mening daarover doet er ook niet toe. We hebben al genoeg aan ons eigen huishouden, de kinderen thuis, wij thuis, de regen op het dak, de afgeslankte kerst, de knalloze jaarwisseling, en de vaccins die op zich wachten laten.

Bovendien was het wisselmoment voorbij. We moesten allebei weer naar ons werk. Ik nam in het voorbijgaan de vorderingen van het Lego-kasteel eens op en gaf een laatste aanwijzing, voor ik m'n vergadering in ging: ,,Die toren moet veeeeeel hoger, meiden!''

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl