De kleintjes hebben nog vakantie. Wij hebben nog werk. Gelukkig. Daar hoor je ons niet over klagen. Overal dreigt of heerst recessie, maar wij hebben nog werk. Fijn dus. Maar het komt deze dagen wel weer eens samen. De kinderen thuis, wij ook. Alsof die lockdown helemaal terug is. We nemen niet eens vrije dagen op, we zijn het zo gewend.

Als je van voor naar achter in ons huis kunt lopen zonder een Playmobil te raken of (extra punten) op een Legosteentje te stappen, win je een prijs. Boterhambordjes, klokhuizen, waterbekertjes en sinds kort WII-spelletjes vormen extra hindernissen op het parcours.

Gisteren waren ze zomaar een nachtje uit logeren. Heel even mocht ik me voorstellen hoe het is om geen kinderen in huis te hebben, wat me eigenlijk de laatste decennia niet meer overkomen is. Bijzonder. ’t Is niet dat mijn vrouw en ik ons dan zouden vervelen. Er is veel dat je kunt doen als er geen kinderen zijn. Maar kan ik wel genoeg hobby’s bedenken voor alle uren zonder het Playmobil-Legoparcours?

Misschien is het anders als je nooit kinderen over de vloer hebt gehad, maar wanneer ze er altijd zijn en dan ineens even niet, dan is het stil hoor. Niet zomaar stil. Ik wil niet zweverig doen, maar ik denk wel eens dat sommige emoties op de een of andere manier chemisch zijn. Als je ruzie hebt met je man of vrouw bijvoorbeeld en in dezelfde kamer bent, dan voel je de foute vibraties. Kent u dat? Dat je dan langs elkaar loopt en er zware elektriciteit zit in de ruimte tussen jullie? En als het dan voorbij is en allemaal weer goed, dat de lucht echt geklaard is? Lichter. Echt.

Nou ja, dat. Zo is er ook andere lucht in huis als de kinderen er niet zijn. Er kan niets omvallen of gebroken worden, geen schreeuw, geen zang. Dat er altijd iets kan gebeuren, dat is weg.

Overigens is het na de logeerpartij bij de vriendin nog niet afgelopen. Ook al hebben ze nauwelijks geslapen, 24 uur met elkaar gespeeld, gehangen en gedaan, ze zijn nog niet klaar met elkaar. Haal je ze op, eentje huilerig van moeheid, de andere met kringen onder de ogen maar nog stuiterend van de opwinding. Die vraagt direct: ,,Papa, mag zij nou bij ons spelen?’’ ,,Ja hoor.’’

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: