Michiel en zijn broer Gijs zijn niet verrast. ,,Het is een proces van jaren geweest en het paste ook bij mijn vader”, zegt Michiel, tweeënhalf jaar later. ,,Dit was precies wat hij wilde. Of ik het zelf ooit op deze manier zou doen, weet ik niet. Maar als iemand er echt uit wil, dan vind ik dit wel mooi. Het is net als een dier dat voelt dat het niet meer verder kan. Dat legt zich ergens op een verlaten plek te ruste en wacht tot het doodgaat. Bij mij was er ook geen enkele twijfel om hem daarbij te helpen.”