Het is eind januari wanneer Marijn, geboren in Werkendam, inmiddels woonachtig in Breda, een vriendin en schoolgenoot van het Gomarus spreekt. Ze vraagt hem of hij mee wil werken aan een artikel dat gaat over hun ervaringen op de reformatorische scholengemeenschap. Mentaal heeft ze namelijk last van haar schooltijd. Veel meer dan ze in eerste instantie dacht.

‘Het’ - haar naarste herinnering aan het Gomarus - komt steeds vaker terug. Haar gedwongen coming-out, in de bovenbouw op de school. Zomaar werd ze in ‘het kamertje’ van de zorgcoördinator geroepen, om daar te praten over haar geaardheid. Mét haar ouders erbij, want die stonden reeds beneden bij de receptie. Maar klaar om met haar ouders hierover te praten? Nee, dat was ze allerminst. Maar ze móest. De school dwong haar.

Die geforceerde coming-out, waar er later in die week nog twee van volgden, was voor Marijn en zijn vrienden destijds niet iets waar ze enorm van opkeken. Binnen de kaders van de school, waarin het geloof zeer centraal stond, was het zelfs bijna logisch. Maar in januari dit jaar verandert dat besef, komt de realisatie dat de gang van zaken op het Gomarus helemaal niet normaal was. Geforceerde gesprekken hebben over je geaardheid, vrezend dat je ouders op de stoep staan? Dat moet toch niet kunnen?