Sinds de zon schijnt lijkt het leven bijna helemaal weer als vanouds

Ik geloof wel dat dit het weekeinde was waarin we een paar flinke stappen hebben gezet op de weg die van voorzichtigheid naar overmoed voert. Nou ja, u hoeft zich niet direct aangesproken te voelen. Maar als natie zijn we flink aan het doorstappen. Je moet soms heel goed kijken om te zien dat we nog in die pandemie zitten.

Nou moet ik toegeven dat ik ook zelf vrijdagavond niet voor de buis zat bij de persconferentie van Rutte & De Jonge. We moesten eten en toen qwixxen. Het nieuws was al bekend, tenslotte: het gaat goed met ‘ons’, de vaccins komen eindelijk door, de ziekenhuizen krijgen een beetje lucht, we raken aan het staartje van de pandemie. Als we allemaal maar goed blijven opletten.

Maar dat laatste gedeelte van de boodschap lijkt niet iedereen mee te krijgen. In het huizenblok tegenover mij bijvoorbeeld begon tegen tienen een feestje, waar ik op zeker moment zeker twintig mensen in een kamer van vier bij vijf opeengehoopt zag. Reuze gezellig, zo te horen, maar volgens mij waren we nog niet op dat punt. Je wilt niet de NSB’er uithangen en ze verlinken, maar ik denk dat het geluid in het wijkbureau van politie vanzelf al te horen was.

Zaterdagochtend, aan het ontbijt, kreeg ik berichten van bezorgde leraren. De een is nog te jong om ingeënt te zijn, de ander heeft wel een eerste vaccinatie gehad, maar loopt rond met even slechte longen als ik. ‘En dan toch nog in het staartje van het schooljaar voor zo’n volledige klas.’ Ja, wat kun je zeggen? Rutte & De Jonge willen het.

Toen ik een uurtje later bij de wijnhandel binnenstapte, bemondkapt, werd ik bijna als een bezienswaardigheid behandeld. ‘O ja’, zag je ze denken. ‘Mondkapje!’ Een van de andere klanten begon zich ongevraagd te verdedigen. ‘Ik heb het al gehad. Viel wel mee, trouwens.’

Nou leven ze in mijn wijk toch al niet volgens het evangelie van Rutte & De Jonge. Bij vier op de vijf winkels zijn de enige beschermingsmiddelen die je ziet, die op de poster ‘mondkapje verplicht’. Maar sinds de zon schijnt lijkt het leven bijna helemaal weer als vanouds.

Ik ben geen viroloog. Maar ik houd mijn hart vast. Van mij mag de slagboom op de weg tussen voorzichtigheid en overmoed nog wel even dicht blijven. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl