Dat de dood in een klein hoekje zit, dat het leven aan het draadje hangt van bewuste en minder bewuste beslissingen die soms in een fractie van tijd zijn genomen, dát weten nabestaanden van fatale verkeersongelukken als geen ander.

Natuurlijk hebben Bea en Marcel Aalmers tientallen keren de stel-dat-scenario’s door hun hoofd laten gaan. Bea overigens iets vaker, want ‘jij, Marcel, bent toch wat nuchterder’. Stel dat Bea toch had gezegd: neem nou maar onze auto mee naar Appelpop? Stel dat ze wel die lift hadden gekregen van de jongens die op de fiets passeerden, maar die zeiden: onze bagagedragers houden dat niet. Stel dat ze een paar meter verderop waren gaan zitten. Of dat de automobilist 5 minuten eerder of later pas was vertrokken. Stel dat vervoersbedrijf Syntus destijds níet een conflict had gehad met de gemeente Tiel, waardoor nachttreinen tijdens het festival geschrapt waren. 

Stel. 

Dan hadden Tom en Tara misschien nog geleefd.

Misschien.

Het zijn gekmakende gedachten. Die tegelijkertijd zinloos zijn.

Tom en Tara zijn er niet meer. Hun jonge en veelbelovende levens eindigden op een ogenschijnlijk stille ventweg langs de A15 bij Ochten.