Ali is door zijn knie gegaan. Hij betwijfelt of het zin heeft naar een arts te gaan. Nederlandse huisartsen met hun eeuwige ‘paracetamolletjes’ en die altijd per se alles ‘even willen aankijken’. Ali kent dit oer-Nederlandse adagium maar al te goed, maar andere Afghanen in noodopvang Heumensoord in Nijmegen worstelen ermee, zegt hij. Ali (48) heeft een Achterhoeks accent dat hij aan en uit kan zetten en een garagebedrijf in Kaboel. Had, want die zaak bestaat niet meer. Zo snel? Zo snel, beaamt Ali, die twee maanden geleden in Nederland aankwam met zijn vrouw en drie kleine kinderen. ,,Als jij weg bent, is alles weg, zeggen we in Afghanistan.”

En alles ís weg. Dat besef houdt Ali meer wakker dan een verdraaide knie en de slopende akoestiek van de paviljoens waarin de duizend evacués op Heumensoord slapen. De situatie in de noodopvang is voor hem een wrede déjà vu. Dit heeft hij al eens meegemaakt. Met zijn ouders woonde hij destijds in een asielzoekerscentrum in Zwolle. In 2015 zegde Ali, werkzaam voor een bedrijf dat geldautomaten onderhoudt, zijn baan op. Na twintig jaar Achterhoek remigreerde hij zes jaar geleden naar Afghanistan. ,,Niet met het idee dat ik hier ooit weer zou komen wonen.” Ali begon een garage en net nu die winst maakte, moest hij alles achterlaten om een tweede keer te vluchten. ,,Hoe kan dat, vraag ik me nu de hele tijd af. Weer met niks beginnen, weer de teller op nul.”