Zullen we, nu alles weer ‘normaal’ wordt, het ‘abnormaal’ niet gaan missen?

Ik weet natuurlijk niet hoe u de laatste dagen van corona beleeft, maar mij overvalt op momenten een zekere weemoed. Ik ben blij hoor: klein en groot weer naar school en college, u en ik binnenkort weer naar kantoor en ander min of meer nuttig werk. Ja, een klein wonder is het. Zoals we aan het begin van corona klapten voor de zorg, zo zou het geen kwaad kunnen onszelf nu een klein applausje te gunnen. We hebben het toch maar gered!

Maar zullen we, zoals we anderhalf jaar lang ‘normaal’ misten, dat straks niet ook met ‘abnormaal’ gaan doen? Ik wel. Ik sluit net een Zoom met collega’s af. Daarna haal ik beneden koffie, lekker in mijn eigen sterkte en loop weer de trap op naar kantoor. Ik tip de radio aan en inventariseer onder een stukje klassiek dat het weer een lange werkvolle dag wordt. Maar nu even niet. Dus kan ik zomaar even met mijn blik en een zoekende vinger door de boekenkast dwalen, net naast mijn computer. Ik houd halt bij de verzamelde gedichten van Leo Vroman, blaas het stof eraf en grasduin een beetje door het oeuvre.

Ik moet bekennen dat ik bij Vroman, meer dan aan zijn poëzie, steeds moet denken aan de lange en onvoorwaardelijke liefde die hij koesterde voor zijn vrouw Tineke (gelukkig was het ook andersom). In een brief aan vriend Jan Greshoff schreef hij: ‘Tineke is zo lief dat ik er bijna vanillepudding van word.’ En dan val ik zomaar in een paar gedichten over de kinderkamers van zijn dochters. Een liefdevolle opsomming van alles wat er ligt en staat (poëzie is soms niet meer dan gestolde verwondering). Ik loop direct naar de kamer van mijn eigen kleintjes. Omdat het kan. Glimlach. Tegelijk zie ik de volle wasmand staan, die ik direct maar even naar de waskamer sjouw, was in de machine.

Geef toe: ook niet iets dat ik snel op kantoor zal herhalen. En terug naar mijn bureau maar weer, waar ik tik, de plannen van de dag doorneem, weer even Zoom en hé: mijn vrouw de trap naar beneden hoor afstormen. Ze komt binnen, knuffelt me. ,,Ik ben weg hoor.’' Ze heeft een klus buiten de deur, mijn ‘Tineke’. ,,Yep. Ik haal de kinderen straks op’’, zeg ik. Nou ja, u begrijpt het vast wel, die weemoed. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk onze meest bekeken nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: