Zowel Zaltbommel als Maasdriel zijn in een juridische strijd verwikkeld met grote huisvester Jarno Goesten. Hij verhuurt eengezinswoningen aan groepjes arbeidsmigranten en heeft daar volgens het nieuwe huisvestingsbeleid een vergunning voor nodig. 

Goesten, die economische schade vreest, vindt dat het beleid niet op hem van toepassing is en wil geen vergunning aanvragen. Beide gemeenten vinden van wel en passen bestuursdwang toe. Daartegen maakt Goesten bezwaar. Zijn advocaten beweren dat het beleid van Zaltbommel en Maasdriel discriminerend is, en strijdig met Europese regels.

De zaak kreeg aandacht in de landelijke pers en dat leidde weer tot vragen in de Tweede Kamer. Minister Wouter Koolmees wees gemeenten vervolgens op de Europese regelgeving, en stelde dat het niet is toegestaan om een maximum te stellen aan het aantal arbeidsmigranten. 

Voor de fracties van D66 in de Bommelerwaard reden om hun colleges om een reactie te vragen. Uit de antwoorden blijkt dat hierover op beide gemeentehuizen geen zorgen bestaan. De regels gelden niet alleen voor arbeidsmigranten maar voor iedereen, menen beide burgemeesters en de wethouders. Afkomst speelt volgens hen geen enkele rol. De regels zijn bedoeld om de verkamering van woningen aan banden te leggen. 

Ook van het quotum, waar Koolmees het over heeft, is volgens beide colleges geen sprake. ,,Er gelden geen quota voor het aantal woningen dat door arbeidsmigranten bewoond mag worden", schrijft het Maasdrielse college. ,,Er gelden maxima voor woningen waar kamerbewoning mag plaatsvinden. Dat is iets heel anders. Bovendien richten we ons met het beleid op de huisvesters, en niet op de bewoners.”

Beide gemeenten zeggen dat ze het jammer vinden dat door deze kwestie een van de hoofddoelen van het beleid uit beeld raakt, namelijk het zorgen voor voldoende kwalitatief hoogwaardige huisvesting voor arbeidsmigranten.