Het had een routineklusje moeten worden, die zaterdagavond in de zomer van 2004. Snel een paar getuigen horen van een schietpartij een paar dagen eerder, de verklaringen afhandelen en dan weer terug naar het kamp. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht in de donkere straten van het Iraakse Ar-Rumaythah. Daarom durven de 29-jarige Emiel Jansen, zijn vijf collega’s en hun tolk het wel aan om op de terugweg de kortere route dwars door het drukke centrum van de stad te nemen. Wat zou hen ook kunnen gebeuren?  Ze zijn slechts van de marechaussee, ze zijn hier niet om te vechten.