Thijssen bouwt bekwaam de spanning op in ‘De terugkeer’

Schrijven kan de in Den Bosch wonende Thijssen. Dat bewees hij eerder met romans als Hazer (2017) en Solitude (2014). Ook  de bijna honderd pagina's tellende novelle De terugkeer is een staaltje knap vakwerk. Het verhaal speelt in Den Bosch en met name de wijk De Muntel. De ‘verloren zoon’ Simon keert vanuit Indonesië, waar hij al jaren woont, terug naar Nederland. Het is geen vrolijke terugkeer. Hij komt om zijn 84-jarige moeder te zien sterven die het na twee tia's niet lang meer gaat maken. Even heeft hij gedacht niet te gaan, zoveel heeft hij niet met haar. 'Nooit vroeg ze hoe het met me ging’. Maar als zijn zus belt en zegt dat er 'veel te bespreken is’ gaat hij toch. 

De ontvangst is koel. Zijn zus die zijn moeder heeft verzorgd komt met verwijtende blikken en ook zijn broer Pieter reageert lauw op de komst van Simon. Zijn moeder lispelt en reutelt. Oude vrouwen zonder man, zoals zijn broer zegt, komen zijn moeder nog bezoeken, mensen van de katholieke kerk waar zijn moeder trouw naar toe ging.  

Al meteen is duidelijk dat Simon niet voor niets is weggegaan. Stukje voor stukje bouwt Thijssen de spanning op.  Hij springt heen en weer, vanuit het heden naar het verleden, van Den Bosch naar Tjilabak in Indonesië en schetst het ontstaan van het korte lontje van Simon. Het gepest op school bevecht hij met zijn vuisten, zijn cijfers kelderen steeds verder achteruit en uiteindelijk wordt hij van van school gestuurd. Dan is er ook nog het kille gezin met een steeds moeizamere verhouding tussen vader en de moeder. Als de vader zelfmoord pleegt, zakt Simon weg in een diepe depressie. De uitweg naar Tjilabak waar de broer van zijn vader een missiepost bestiert, is onontkoombaar.

Met een groot beeldend vermogen voert Thijssen de lezer door het verhaal. De stad met de inmiddels verdwenen Antoniuskerk in de Muntel, met café Paternoster en de Sint Jan komt tot leven. Thijssen zorgt ervoor om genoeg plekken open te laten en voert de lezer bekwaam naar de epiloog waarin het ook voor Simon onbekende familiegeheim wordt onthuld. 

Met de novelle sluit Thijssen aan op zijn in Indonesië spelende roman Solitude maar ook ook op Hazer met zijn morele dilemma's. Je zou alleen nog willen dat Thijssen meer ruimte had gehad om zijn hoofdfiguur nog wat meer in de verf te kunnen zetten.