Zó jong nog en toch al zó eenzaam

Alleen zijn of eenzaam, hoe kon ik dat kennen? 
Ik hoefde alleen maar naar huis toe te rennen,
met een gat in mijn kop, of een broek vol met scheuren,  
mijn moeder was thuis, dus wat kon me gebeuren? 
Rob de Nijs bezong dat weemoedige verlangen naar die onbezorgde kindertijd. Toen het leven nog lief was, je niet alleen werd gelaten, toen je zeker nooit eenzaam was. Want een kind kan niet eenzaam zijn, toch? En jongeren zitten elke dag op school tussen andere jongeren, hebben een rijk sociaal leven, staan via hun mobieltjes de godsganse dag in contact met jan en alleman.
Zeker. Maar toch kampt naar schatting acht procent van onze jeugd tussen 12 en 25 jaar met aanhoudende gevoelens van eenzaamheid. Zij kennen het mistroostige gevoel van er niet bij horen, het verdriet van geen of nauwelijks vrienden hebben, om telefoons die akelig zwijgen. Acht procent, dat zijn 250.000 jongeren in Nederland, achthonderd van de 10.000 in een middelgrote gemeente als Meierijstad. Zij ervaren elke dag hoe eenzaamheid hun leven vergalt.