Lift je leven doen ze in Breda stapje voor stapje

‘Stapje voor stapje’, staat al op het laarsje. Zo moet het immers twaalf weken lang vooruit gaan met wie zich hier in Breda hebben gemeld bij de Lift Je Leven Groep.

Egidia gaf de cursus, onder de paraplu van de Tientjes Academie, al eens. Toen heette het nog de Budgetkring, maar dat was te eng. Ze gaan immers vier doelen nastreven. Behalve ‘goed met geld’ draait het ook om 'goed bezig’, 'goed met groen’ en ‘goed voor jezelf'. 

We zitten met z'n negenen in een halve kring, ieder achter het eigen laarsje. Egidia vraagt ons een plaatje uit te zoeken en dan te vertellen waarom het die keus is geworden. 

Antoine heeft een foto van een fietser in een Frans landschap gekozen. Het herinnert hem aan de tijd toen hij nog een gezin had en ze met z'n allen op vakantie gingen. 

Soraya laat brandende kaarsjes zien. Diepgelovig steekt ze elke vrijdag in de kapel tegenover de Hema een kaarsje op voor wie ze verloren is. 

Mimi heeft een trein. Omdat ze niet langer als een Sprinter door het leven wil, maar als een stoptrein: op z'n tijd met anderen in- en uitstappen. 

Lotte is al achttien jaar alleen en komt er eerlijk voor uit dat ze die lekkere man op haar plaatje wel zag zitten: ,,Maar als ik wat beter kijk, valt hij eigenlijk best tegen.”

En ik? Ik toon een hondje en vertel erbij dat mijn moeder nu op de afdeling kleinschalig wonen gek met haar robothond is.  

Maar is dat niet wat laf? Alle anderen leggen hun ziel op tafel en ik verstop me achter m'n dementerende moeder. ,,Nee hoor", lacht Lotte naar me. ,,Eigenlijk zeg je zo toch ook iets over jezelf?”

Ik kleur.

Ze lopen hier over van begrip voor elkaar. Maar precies zijn ze ook. Egidia wil dat ze hun eigen huisregels opstellen. Lex vindt dat ze af moeten spreken niet te gaan roddelen. ,,Valt dat niet onder respect?", oppert Elke. ,,Of een stukje acceptatie naar elkaar toe", weet Janny. Waarna Antoine de oplossing aanreikt: ,,We praten niet over elkaar, maar mét elkaar.”

Die schrijft Egidia dus met haar krijtje op het bord.

Nu gaan we koppeltjes vormen. De een is drie minuten lang aan het woord, de ander luistert alleen. Egidia kiest mij uit. Ik vertel haar het zo sterk te vinden als mensen hun zwakte durven te tonen. 

Egidia verklapt me haar geheim. Het is nog net geen verslaving: ,,Maar ik vind het wel té leuk: bingoën.” Soms schiet ze in haar slaap overeind en hoort haar vriend ‘bingo!’ door de nacht klinken. 

Even later vertelt ze het ook de groep. Nu weten ze zeker dat Egidia net zo goed hindernissen moet nemen.  Topcoach!