Even lekker onthaasten in de tuin van stadsklooster San Damiano

Een dik pak grijzigheid hangt in de lucht. Het miezert op deze zaterdagmiddag, enkele keren afgewisseld door een bui die de straten schoonwast. Maar dat alles mag de pret niet drukken. Want zodra je de kloostertuin betreedt, vervagen de stadse geluiden en voeren vogelfluitconcerten de boventoon. 

Hans-Peter Bartels, een nog vrij jonge franciscaner broeder, staat bij de poort om een tiental bezoekers te verwelkomen. Hij bevindt zich in gezelschap van claris Elisabeth Luurtsema en Marianne Versteegh, echtgenoot van huismeester Michel en tevens lid van de Orde van de Franciscaanse Seculieren. Drie van de in totaal elf huidige bewoners van het convent die dus verschillende kloosterordes vertegenwoordigen. 

„Een meditatieve spirituele wandeling door de kloostertuin, al dan niet in audiovorm, is een van de opties”, begint Bartels. „Een wandeling -coronaproof- waarbij je onderweg op twaalf plekken kunt stilstaan om Franciscus(1181-1226) en Clara van Assisi(1193-1253) en Elisabeth van Thüringen(1207-1231) te ‘ontmoeten’. En als je geluk hebt, zie je nog een eekhoorn die spoorslags de boom inschiet.” 

Hij draagt een karakteristieke pij, de kleur donkerbruin symboliseert met zijn verbondenheid met de aarde. Eronder blote voeten („niet koud, went snel”) die in sandalen gestoken zijn, een teken van eenvoud. „Ik ben nu bijna acht jaar minderbroeder, maar woon hier pas sinds begin dit jaar. Het bevalt me uitstekend. Waarom ik toegetreden ben tot deze orde? Ik sta vierkant achter de filosofie van de Heilige Franciscus. Voorop de grondslag dat niemand mag worden uitgesloten; we zijn per slot van rekening allen kinderen van God en moeder Aarde. Die inclusiviteit is eveneens sterk aanwezig binnen onze kerk als instituut”, verduidelijkt Bartels. Het tonen van zorgzaamheid voor de medemens is een ander groot goed. Het is geen toeval dat er onlangs serieuze plannen waren uitgerekend op deze locatie gestalte te geven aan een opvangmogelijkheid voor dak -en thuislozen. De gemeente zette echter een streep door de plannen.

„Daarnaast bestaat binnen onze geloofsgemeenschap een diep respect voor dieren. Ja, het klinkt misschien vreemd, dieren zien we ook als onze broeders en zusters. Een goede omgang met de natuur hoort daar vanzelfsprekend bij. Een ander uitgangspunt is de gerichtheid op het immateriële.”

Goed, na deze verhelderende introductie is het tijd voor de aangekondigde wandeling. Bij elke halte zijn er reflectievragen. Wilde hyacinten, in drie kleuren nog wel, staan overal rijkelijk in bloei. Evenals de paarse seringen die mede als gevolg van het koude weer nog bitter weinig welriekende geuren verspreiden. 

Bij de tuinkapel La Foresta aangekomen is er een moment van (her)bezinning. Van de eekhoorn ontbreekt echter elk spoor. Wel verschijnt een rat, aangetrokken tot de composthoop, ten tonele. Ach, een rat is ook een dier...