Brieven | In topsport kan een aai over de bol dodelijk zijn | Miljoenen om welvaart in Antillen en Suriname te brengen

Tijdens de wedstrijd Emmen-PSV kwam die weer voorbij, de aai over de bol. Mauro Júnior (linksback van PSV) schopte een tegenstander uit het veld, benadeelde zijn collega’s en dompelde de PSV-supporters in diepe rouw, maar kreeg als beloning een aai over de bol van de complete trainersstaf van de Eindhovenaren.

Het is typerend voor de huidige cultuur van PSV. Het altijd zo geroemde warme bad van de club brengt het water bij diezelfde vereniging tot aan de lippen en erover. Iedereen is er aardig, geen stemverheffingen, altijd lekkere koffie in de kantine en de vinger zal nooit wijzen. Nee, de vinger brengt als vlakke hand een aai over de bol en we hopen allemaal dat het volgende keer beter gaat.

PSV is een dolend elftal en acteert zoals de PSV-cultuur het voordoet. Niemand wordt eens boos in het veld of vertelt een ander de waarheid tijdens de wedstrijd. Het is pappen en nathouden. Begrijp me niet verkeerd, je hoeft elkaar niet voor rotte vis uit te maken om succesvol te zijn en goede manieren zijn te prijzen, maar je kunt ook doorslaan. Als de linksbuiten na 5 pogingen de bal niet 1 x goed kan voorgeven, mag je daar best eens wat van zeggen. Als de heer Til gaat afjagen (althans een poging waagt) lijkt het het net alsof hij liever thuis was gebleven en eigenlijk geen zin heeft; hoofd naar beneden en net niet echt alles geven. Als aanvoerder mag je zo’n jongen toch eens de waarheid vertellen?

Topsport is keihard en er staat veel op het spel (geld, prestige, eer), daar hoort een mentaliteit bij die tevens door de cultuur van de club wordt aangewakkerd. De speler Van Nistelrooy zou de lamlendige instelling van bijna het hele elftal niet hebben geaccepteerd gisteren tegen Emmen (16e plaats Eredivisie) en dat op het veld kenbaar hebben gemaakt. De trainer Van Nistelrooy traint met de handrem erop. Hij mag best weleens zijn leiderschap stijl aanpassen aan de situatie. Dan krijgt hij ook van mij een aai over de kop.
Bart van Werkum, Son

Volgens Arnold Raaymakers moet de gemeenteraad van Eindhoven de zeggenschap over Knoop XL in het hartje van Eindhoven niet uit handen geven (ED 21-1). Een sympathiek pleidooi.

Deze week heeft de raad dan ook een grotere rol opgeëist. ‘Het aangezicht van Eindhoven verandert voorgoed’, aldus Tjeerd Ritmeester. Jaja, maar hoe? Er zijn stevige (financiële) risico’s bij de bouw van een nieuw groen stadsdeel bij het station, zijn die in kaart gebracht? De provincie is nogal kritisch over bouwplan Fellenoord. ’Tegenvallers zijn onvermijdelijk’.

Ervaringen met grote projecten en sterke externe partijen zijn niet positief. Denk aan de gang van zaken rond de verkoop van NRE en de trage start van Strijp-S. Hebben de raad en het apparaat inmiddels voldoende ervaring en expertise, of hebben ze daar toegang toe? Enthousiasme is niet genoeg. Worden er voldoende ‘checks& balances’ ingebouwd? Is de Gemeente daartoe in staat? Democratische controle is noodzakelijk, maar is dat toezicht toereikend voor betrokkenheid bij complexe grootschalige projecten met overeenkomstige risico’s?

Naast de groeiende dominantie van ASML kan ook de realisatie van KnoopXL een hoofdpijndossier worden. Hoe komt er effectief toezicht? Is zelf doen naïef, of is dat de oplossing?
Mario van Hamersveld uit Eindhoven is voormalig voorzitter van de Rekenkamer.

‘Mijn zwarte bloed bereikt het kookpunt om alle pijn’ gaat over onrecht dat Surinamers elkaar hebben aangedaan afgezet tegen de huidige ophef over het slavernijverleden en de reacties in Nederland (Opinie 20-1).

Schrijver Amayota Weewee haalt voorbeelden aan in de recente geschiedenis van Suriname waarbij gewezen wordt op discriminatore behandeling van delen van de bevolking door eigen mensen. Vervolgens wijst hij op het feit dat met name in Nederland mediagenieke vaandeldragers van de excuuszaak voor wat betreft het slavernijverleden met veel retoriek de slachtofferrol invullen.

Regelmatig mondt dit uit in een eis tot schadevergoeding gericht aan de Nederlandse overheid. Terecht stelt Amayota dat het om de misdaad (inzake slavernij) zelf gaat en niet om de misdadiger zelf (waar is hij?). Zeker er moet verantwoording afgelegd worden over zaken die zich eeuwen gelden in een ander tijd met een ander moreelbesef hebben afgespeeld maar is dit de juiste benadering?

Wat ik herken is de onderlinge discriminatie in de vroegere Nederlandse kolonies die de schrijver benoemt. Zij heeft het over bakra basi (witte baas) en mensen die hun kleur opfrissen en geen oog hebben voor leed uit eigen kring. In onze voormalige overzeese gebiedsdelen is in het verleden veel leed berokkend door de VOC maar er is ook door de Nederlandse staat geprobeerd middels vele miljoenen verslindende ontwikkelingsprojecten de welvaart in latere tijden te doen toenemen in de Antillen en Suriname. Helaas kwam er voor Suriname een blokkade op de hulp door de Decembermoorden.

Zelf heb ik in de zeventiger jaren van de vorige eeuw als ontwikkelingseconoom zes jaar mogen werken aan Nederlandse en Europese ontwikkelingsprojecten op Curaçao (stapelplaats van de slavenhandel). Vele Meerjarenplannen werden gefinancierd uit enorme ontwikkelingsfondsen. Ik ken ook het begrip Makamba Pretu (zwarte Nederlander) en de onderlinge discriminatie onder de bevolking.

Ik begrijp dan ook volkomen de afkeer van Amayota voor de gelijkhebberigheid en verbetenheid van de mediagenieke en zelfbenoemde strijders met name in Nederland die opereren onder het motto ‘jullie zijn (waren) slecht en wij waren(zijn) goed, wat krijgen we er voor terug?’.
Harry Span, Asten