Als je zoals ik gezegend bent met een half dozijn kinderen, dan heb je uiteraard veel mazzel: ze werken allemaal keihard mee om van ons rijtjeshuis een gezellig bedoeninkje te maken. De één poetst, de ander zuigt, weer eentje maakt zingend de overwerkte toiletpot schoon en het blijft ontroerend wanneer je ze ruzie ziet maken wie dit keer juichend de beschimmelde badkamer mag schoonmaken.

Wat een utopie. Normale mensen hebben maar twee kinderen die ze achterna moeten zitten met de zweep of de stroomstok teneinde ze te bewegen hun taakjes uit te voeren. Hier zijn er dus zes lieve aapjes die ik aan het werk moet zien te krijgen. Het komt er vaak op neer dat ik zelf de stofzuiger ter hand neem of een lapje over het doorleefde aanrecht haal, zacht in mezelf mopperend in de hoop dat iemand dat hoort en er een geweten gaat knagen. Het was toch de bedoeling dat ik op de bank kon zitten met een pot bier en wordfeud, terwijl om me heen bedrijvige bijtjes de boel, zoals de Vlamingen dat zo mooi zeggen, zouden opkuisen? 

Wat ik van tevoren ook niet wist, men vertelt mij nooit wat, is dat kleine kinderen groter worden naarmate de jaren verstrijken. Ze beginnen heel compact, passen in een veilingkistje en de wasdroger. Het blijken dan tot ieders verrassing hongerige spreeuwen waar je maar voedsel in moet blijven proppen en voor je het in de gaten hebt worden ze reusachtig. Ze krijgen niet alleen grote lijven, ze gaan ook nog eens praten zodat ons rijtjeshuis gevuld is met luidruchtige reuzen en ik alleen om drie uur ’s nachts een rustig momentje heb. Ze zullen hier ook altijd blijven wonen, want een woning is niet te vinden voor jonge mensen zonder geld.

Ik heb er geen spijt van hoor, want wat je ook met huisdieren meemaakt gebeurt: je hecht je tóch aan ze in de loop van de tijd. Er zijn ook andere gezinnen met veel kinderen realiseer ik me en heel soms kom ik die wel tegen. Zo ging ik ooit een fiets kopen voor kind vier, via Marktplaats, in Veenendaal en trof daar een herkenbare voortuin aan: vol met fietsen, speelgoed, stepjes, een bruine kerstboom en twee magnetrons. De vader had net zulke mooie wallen als ik en keek me dolgelukkig of vermoeid aan. Een soortgenoot! Gelijk keken we naar elkaars auto: hoe doe je dat met zes kinderen. 

Hij vond mijn oplossing bijzonder inventief, want ik had gewoon in mijn zevenzitter een extra gordel gemaakt zodat we met z'n achten in de koektrommel naar Tsjechië op vakantie konden. Of dat helemaal legaal is laat ik in het midden, volgens mij heb ik nog wel een tweetje ergens van een medewerker van de RDW die het wel goed vond. Misschien zei hij wel wat anders, maar een kniesoor die daarop let en bovendien: de Dacia kwam altijd glansrijk door de APK met zijn - heel goed bevestigde - extra riempje. Je wordt erg vindingrijk van zo’n grote verzameling nabestaanden! Soms slaan mensen stijl achterover als ze horen dat we een groot gezin vormen. Ze zeggen altijd hetzelfde: ik ben al zo druk met die ene, twee, drie van mij! En ook ik zeg dan altijd hetzelfde: het maakt niet uit hoeveel kinderen je hebt, je bent er sowieso altijd mee bezig.

PS ik heb het even nagezocht: het extra gordeltje mag gewoon hoor.