,,Laurence is altijd een moeilijke slaper geweest. Misschien was het fout van mij om haar zo lang bij mij in bed te houden. Toen ze met drieënhalf jaar in haar eigen bedje moest gaan slapen, kocht ik voor haar het bed met trap dat ze zo graag wilde. Toch blijft ze het moeilijk vinden. Om acht uur moet ze slapen en mag ze nog één filmpje bekijken op haar iPad. Dan lees ik nog een verhaaltje voor en zing ik een liedje, maar dan is het écht bedtijd. Alleen blijft Laurence het op alle mogelijke manieren rekken: de lichten op de gang en in haar kamer moeten branden, alle deuren moeten open blijven, de tv moet luid staan zodat ze hem nog kan horen, en als ze dan eindelijk ligt, roept ze zeker nog vier keer welterusten. Waarschijnlijk is ze bang, maar ik heb geen idee waarom. Ik heb al overwogen om een kinderpsycholoog te spreken, maar de wachtlijsten zijn zo lang dat we wat ten einde raad zijn. Hoe krijg ik mijn dochter zonder al die poespas in bed?”