Squid games! Ik had er nog nooit van gehoord want oud, stenen tijdperk, draaischijftelefoongeneratie, maar van de week kwam opeens mijn 11-jarige een na jongste dochter naar me toe met de vraag of ze op Netflix, net zoals de rest van de wereld, naar Squid Games mocht kijken. 

Mijn zieke geest verstond Squirt Games, ik zei het zelfs hardop en dat leidde tot draaiende ogen bij mijn vrouwelijke gezinsgenoten. De oudste dochter van 18 zat me al weken te pushen om óók naar die serie te gaan kijken dus zuchtend ging ik me erin verdiepen. Het blijkt een matig geacteerde Koreaanse productie te zijn waarin volwassen mensen die diep in de schulden zitten kinderspelletjes met elkaar doen. Tot nu toe, ik zit bij aflevering 2, valt het nog reuze mee maar als een deelnemer zo’n spelletje verliest, denk aan Annemaria Koekoek van vroeger, dan wordt de betreffende participant genadeloos getrakteerd op een mooi rond gat tussen de amandelvormige ogen. Ze worden afgeslacht als beesten! 

Best een pittige serie en helemaal niks voor mijn kleine elfje natuurlijk. Ook niet voor mij als volwassene, verantwoordelijke vijftiger die liever een goed boek leest met een fles eh.. een goed glas wijn. Dus ik zit nu elke avond te kijken tot ik in slaap val en dan volledig verkreukeld kermend wakker word op de bank om 5 uur in de ochtend. Zo spannend is het. Het voordeel is dan wel dat ik al aangekleed ben en gelijk de tafel kan gaan dekken voor het gepeupel dat gaat ontbijten voordat het naar school gaat. Het nadeel is natuurlijk dat het een paar uur duurt voordat ik weer helemaal ben gladgestreken én dat gek genoeg mijn laptop niet in slaap viel en ik weer helemaal moet uitzoeken waar ik toch in vredesnaam was gebleven.

Nee, dan vroeger! Zat je een spannende film te kijken op het televisietoestel, moest je opeens plassen of erger: poepen. Dan wachtte je tot je blaas bijna scheurde of de poep je slip besmeurde en dan kroop je naar de deur van de hal terwijl je je nek brak van het omkijken en dan hup op de pot je ding doen en weer terug met de vraag wat heb ik gemist? Fijne tijd hè, vroeger. Om even terug te keren naar het heden: ik vind het best lastig om te bepalen wat de kinderen kunnen zien en wat niet. Stiekem denk ik: het maakt niks uit wat ik vind, want alles is online, alles is te vinden en dat is niet tegen te houden. Je kunt alleen maar hopen dat je relatie met je kind zo goed is dat hij/zij/anders naar je toekomt met vragen wanneer ze onverhoopt tegen iets aanlopen waarvan ze schrikken. 

Gelukkig heb ik open kinderen die doorgaans zeggen wat ze voelen en denken en met wie je een gelijkwaardig gesprek kunt voeren, zonder rare machtsverhouding. Dat is wel hard werken om dat voor elkaar te boksen, je moet jezelf voortdurend bewust zijn van valse ruis, zoals ik dat noem. Hoe vaak worden je gevoelens niet beïnvloed door dingen van buitenaf, die niks te maken hebben met het gesprek dat je op dat moment voert en de emoties die je voelt? Je hebt net ruzie gehad of je had een kutdag op je werk, die emoties neem je ongewild gewoon mee. Ook voor de kinderen is het een hele opgave. 

Ga er maar aanstaan: een gesprek met een antiek mens. Respect voor hen! Ik wil graag mijn focus behouden, mijn kind horen, weten en voelen dat we het gesprek samen voeren en in verbinding zijn. Dat het niet makkelijk is weet ik na 1, 2, 3, 4, 5, zes kinderen maar al te goed. Een andere mogelijkheid zie ik niet. Mijn elfje begreep dat ze de serie nu nog niet kon zien. Stiekem zat ze ook echt niet te wachten op zoveel geweld. Papa, zegt ze, boomer: het is trouwens niet Squid Games, het is Squid Game.

Bekijk onze trending nieuwsvideo’s in onderstaande playlist: