Jacqueline werd eindelijk zwanger: ‘Ik dacht dat ik na de bevalling dolblij zou zijn, en dat was niet zo’

Jacqueline (35) en Arjan (41) Bloem zijn sinds 2014 samen. Hun kinderwens is sterk, maar er komt maar geen baby. Jacqueline blijkt PCOS te hebben en ondergaat vele vruchtbaarheidsbehandelingen om zwanger te raken: ,,Je moet na iedere mislukte behandeling of miskraam de moed vinden door te gaan.”

Het stel uit Amersfoort besluit na hun huwelijk in 2017 te stoppen met de anticonceptiepil maar Bloems menstruatie komt niet op gang. Bij haar zussen ging zwanger worden niet vanzelf: ,,Een van mijn zussen werd zwanger door middel van ivf, mijn andere zus slikte hormoonpillen. Toen ik niet ongesteld werd had ik het gevoel dat het wel eens lastig zou kunnen worden.”

Na een half jaar stapt ze naar de huisarts, die haar voor een jaar naar huis stuurt. ,,Ik moest ‘ontpillen’ zei hij, maar ik had er een slecht gevoel over. Mijn cyclus was inmiddels op gang gekomen, dus waarom werden wij niet zwanger? Na een half jaar stond ik weer op de stoep. We mochten naar een fertiliteitsarts in het ziekenhuis, maar kwamen van een koude kermis thuis.”

De artsen vertellen haar dat ze te zwaar is en eerst moet afvallen. Bloem: ,,Ik wist dat ik overgewicht had en was al 8 kilo afgevallen, maar we werden niet geholpen. Ik moest nog minstens 10 procent lichter worden. Ik deed wat ik kon, maar vond het erg belastend: mijn leven draaide om de cijfertjes op de weegschaal.”

Het stel mag terugkomen als Bloem een gezond gewicht heeft bereikt: ,,De focus lag volledig op mij, ze wilden het zaad van mijn man niet eens testen. Toen we terugkwamen in het ziekenhuis, vonden ze mij nog steeds te zwaar. Ik sportte inmiddels als een gek en at bijna niets meer. Met een crashdieet heb ik de laatste 2 kilo er afgekregen en toen konden we in de zomer van 2020 eindelijk beginnen.”

Tijdens onderzoek in het ziekenhuis blijkt dat Bloem PCOS heeft, Polycysteus Ovarium Syndroom. Er groeien vochtblaasjes in haar eierstokken, ze heeft minder vaak een eisprong en maakt teveel mannelijke hormonen aan. ,,Mijn hormonen bleken uit balans en daarom was afvallen voor mij ook zo lastig. We mochten gelukkig starten met IUI-behandelingen.”

Er zijn dan al drie jaar voorbij: ,,Die tijd krijg je niet meer terug. Je bent afhankelijk van een ziekenhuis en als een arts je naar huis stuurt omdat je te dik bent, moet je je daarbij neerleggen. Hulp bij het afvallen krijg je niet. Bloem vindt steun bij gelijkgestemde dames op Instagram: ik deelde alles over ons traject online en kreeg vriendinnen die hetzelfde doormaakten.”

Haar lijf kent ze inmiddels door en door. Ze start met hormonen spuiten maar de eerste poging mislukt: ,,Ze hadden mijn eisprong gemist, terwijl ik aangaf dat ik voelde dat ik ovuleerde. Er volgen nog vier pogingen, maar een zwangerschap blijft uit. Bij de zesde poging IUI is Bloem zwanger. ,,Helaas kregen we bij de eerste echo slecht nieuws. Het vruchtje was bij zeven weken niet goed doorgegroeid en er kwam niet veel later een miskraam op gang.”

Haar man is er voor haar, haar ‘Insta-vriendinnen’ sturen haar lieve kaartjes en cadeautjes, maar toch moet ze de moed terugvinden opnieuw een traject in te gaan: ,,Ik was niet depressief, maar had paniekaanvallen door de stress. De vraag of het ooit zal gaan lukken drukt de hele dag op je schouders en neemt alles over.”

Het wordt Bloem teveel. Door corona is haar traject bovendien eenzaam: ,,Dag in dag uit was ik thuis alleen aan het werk en ook veel inseminaties deed ik alleen in het ziekenhuis. Om rust te krijgen in haar lijf en hoofd, zoekt ze hulp: ,,Ik kwam terecht bij een geweldige verloskundige die ook coach is. Zij heeft mij opgepept om er weer voor te gaan.”

Na een paar maanden gaan ze verder met IUI-behandelingen. ,,Mentaal is het zwaar; je bent er 24/7 mee bezig. Maar lichamelijk is het ook niet niks: tientallen spuiten zetten, hoofdpijn, misselijkheid. Bloem deelt alles vanaf het begin met haar werkgever: ,,Dat was fijn; ik hoefde niet te liegen over waar ik was en die openheid raad ik iedereen aan. Je hoeft er geen geheim van te maken dat je in een heftig medisch proces zit.”

Bij de tiende IUI-behandeling is het raak: ze is zwanger. ,,Door mijn miskraam was ik hartstikke bang. En zelfs na een goede echo bleef ik onzeker, want wie geeft je de garantie dat het goed blijft gaan? Ik ben een controlfreak dus heb in iedere week van de zwangerschap een echo geregeld. Ik moest wel, anders werd ik helemaal gek.”

Na vijftien weken zwangerschap groeit het vertrouwen. ,,De buitenwereld was soms hard: ‘zie je wel, dat het goedkomt? Ik zei toch dat jij wel moeder zou worden?’ Dit soort opmerkingen streken tegen mijn haren in. Mensen bedoelen het goed, maar ik probeerde jarenlang met man en macht mijn hart te beschermen, dus dat het uiteindelijk zou lukken, was voor ons geen gegeven.”

Vier maanden geleden werd zoon Dave geboren. Bloem: ,,Ik verwachtte na de bevalling lyrisch en dolgelukkig te zijn, maar voelde me helemaal niet zo. De eerste periode had ik helemaal geen gevoelens. Na een traject van jaren verwacht je zielsgelukkig te zijn met je baby, maar het is normaal als je deze gevoelens pas na een paar weken of zelfs maanden ontwikkelt. Pas sinds een paar weken ben ik heel erg aan het genieten van mijn zoon.”

Haar openheid bracht haar ver, toch viel het fertiliteitstraject haar zwaar: ,,Als je dit traject aan gaat, zoek dan ervaringsdeskundigen en mensen die je helpen als je er doorheen zit. Artsen hebben medische kennis, maar geen tijd om je mentaal bij de staan. Heb je niemand in je omgeving, zoek dan een professional die verstand heeft van fertiliteitstrajecten, want je moet je verhaal kwijt en je hoeft het niet alleen te doen.”