Mariska (31) had een stortbevalling: de baby werd na elf minuten geboren

Moeder worden was altijd al haar grootste droom: ,,Ik kom uit een grote familie; ben de oudste van zeventien kleinkinderen. Als het aan mij ligt, zou ik wel tien kinderen willen.” Op haar negentiende leert ze Ron kennen en met hem gaat haar wens in vervulling: een gezin stichten. Ze trouwen, gaan samenwonen in Groningen en twee jaar later is ze zwanger van haar oudste dochter.

Het is geen makkelijke zwangerschap, want ze is negen maanden lang ziek. Maring heeft bovendien door autisme verschillende angststoornissen ontwikkeld en loopt in het ziekenhuis bij de POP(Psychiatrie-Obstetrie-Pediatrie)-poli. ,,Ik voelde me zowel mentaal als fysiek slecht. Door zwangerschapsvergiftiging was ik hondsberoerd, maar ook bracht de zwangerschap veel angsten met zich mee. Voor iemand voor wie boodschappen doen in een winkel al een opgave is, is zwanger zijn en bevallen ingewikkeld: ik had geen idee wat me te wachten stond.”

Vanwege de zwangerschapsvergiftiging moet haar bevalling worden ingeleid. Ze krijgt in het ziekenhuis een ballonkatheter en daarna gaat het snel: ,,Niemand had door dat ik aan het bevallen was, want ik was heel stil, maar vier uur later werd onze dochter Mirte geboren.” De baby komt snel, maar de placenta niet. Maring heeft een extreme angst voor onder narcose gaan en haar nachtmerrie wordt werkelijkheid: ,,De hele zwangerschap was ik er bang voor en toen moest ik na de bevalling onder narcose om de placenta te laten verwijderen. Door de spoed en slechte communicatie, was dit een traumatische ervaring.”

Na de snelle bevalling heeft ze nog lang weinig energie. Ze ligt veel in bed en koken of een luier verschonen is haar al te veel. ,,Ondanks dat ik me ziek voelde, ging het met onze baby heel goed. De zware zwangerschap en bevalling weerhielden me er niet van om het twee jaar later opnieuw te proberen.” Haar tweede zwangerschap eindigt helaas in een miskraam die niet spontaan loskomt: ,,Ik moest voor de curettage onder narcose, maar door een hevige paniekaanval kreeg ik een ruggenprik. Dit was wederom een traumatische ziekenhuiservaring en ook mentaal had ik het zwaar: ik wilde mijn baby terug.”

Als Maring een maand na de miskraam voor de derde keer zwanger is, weet ze niet of ze blij of bang moet zijn. Vanwege voorweeën en angsten wordt er door de artsen in het ziekenhuis opnieuw gekozen voor een inleiding bij 38 weken. Na haar snelle bevalling van vier uur, gaat het dit keer nog sneller: ,,Twee uur nadat de hormoonveter was ingebracht, werd onze dochter Roos geboren. Het ziekenhuispersoneel had niet eens door dat ik al aan het bevallen was, terwijl ik meerdere keren had aangegeven dat het zover was.”

Tijdens haar vierde en laatste zwangerschap weet Maring dat ze het anders wil. ,,Alleen al de gedachte dat ik weer moest bevallen in het ziekenhuis maakte me gek. Ik zocht naar alternatieven en vond een zwangerschapscursus waar ik leerde om na te denken over wat ik nodig had en wat me zou helpen. Ik heb die keuzevrijheid bij de eerste twee bevallingen niet gevoeld. Er ging dan ook een wereld voor me open toen ik me realiseerde dat je altijd keuzes mag maken: ook bij een inleiding, stortbevalling of wanneer je last hebt van extreme angsten.”

Haar laatste zwangerschap verloopt perfect. Ze voelt zich zowel lichamelijk als geestelijk sterk en vindt online een verloskundige die haar bevalling kan begeleiden: ,,Ik ging voor gedeelde zorg. Als ik vanwege mijn angsten medicatie nodig zou hebben, had ik de verloskundige in het ziekenhuis nodig. Met mijn eigen gekozen verloskundige maakte ik twee bevalplannen: een voor thuis, een voor in het ziekenhuis.”

Na haar traumatische bevallingen en miskraam, heeft Maring april vorig jaar een bevalling zoals ze die gewenst had: ,,Ik besloot bewust om nee te zeggen tegen een inleiding en af te wachten tot mijn lichaam er klaar voor was. Met ruim veertig weken begon het te rommelen. Mijn droom was om thuis in bad te bevallen en aangezien ik wist hoe snel het kon gaan, haalde mijn moeder onze dochters op en belde ik Ron dat hij naar huis moest komen.”

Ze heeft het goed aangevoeld; de bevalling is begonnen. Terwijl haar man en de verloskundige met pannen water door de woonkamer rennen om het bevalbad te vullen, wordt elf minuten na haar eerste wee dochter Milou geboren. ,,Het ging razendsnel. Ik heb haar zelf aangepakt en zag dat de navelstreng twee keer om haar nekje zat. Toch raakte ik niet in paniek. We haalden de navelstreng los en lieten deze uitkloppen. Zelfs toen mijn placenta niet meteen kwam, bleef ik rustig.”

Voor Maring was thuisbevalling helend; een ervaring die haar een ander persoon heeft gemaakt: ,,Ik had in het bevalbad niet eens door dat er verloskundigen bij ons waren; ik had zelf de regie. Ik zat in een veilige bubbel; voor mijn gevoel was ik samen met mijn man. Na de geboorte zaten we met onze baby op de bank en dronken we thee. De kraamverzorgster warmde eten voor ons op en ik voelde me superontspannen. Het is nu negen maanden geleden en ik denk er nog dagelijks aan terug.”

Het grootste verschil tussen haar laatste en eerste twee bevallingen, was de communicatie: ,,Mijn verloskundige wist hoe spannend bevallen was voor mij. Ze luisterde naar me, stelde de juiste vragen en gaf mij vertrouwen dat ik het zelf kon. Deze bevalling heeft me geleerd om mijn eigen keuzes te maken; ik heb na de geboorte zeven dagen in bed gelegen, kraamvisite afgehouden en dingen gedaan die ik fijn vond. Een bijkomend voordeel is dat mijn angsten zijn afgenomen. Ik heb geleerd om vertrouwen te hebben.”