Vol goede moed begin je aan het kinderfeestje, snakkend naar een sixpack tripels

Ik doe het niet meer, kinderfeestjes. Alleen werken in een Roemeens mortuarium is erger, volgens mij. Gelukkig is de jongste jarig in de zomervakantie, want dan kan het niet hè: ‘Iedereen is weg!’ Hij overleeft het trauma wel. Gelukkig heb ik mooie herinneringen aan de feestjes met de andere kinderen, die helaas niet allemaal in de zomer geboren zijn.

Daar heb ik wel mijn best voor gedaan: vier stuks zijn jarig in mei, juni en juli en twee in de winter. Leuk, feestje in de winter. Buitenspelen was geen optie, want sneeuwstorm, dus met de Lada 111 naar een theater. Lada’s worden net als kernbommen en wodka gemaakt in Rusland, Siberië, dus zijn uitermate geschikt om mee te rijden in een sneeuwstorm.

We zouden naar een theater! Wat een fantastisch cultureel verantwoord uitje met een stapel 9-jarige meisjes. Alleen verdwaalde ik, kwamen we een half uur te laat en hoorde ik op de achterbank een meisje janken dat ze door een ander blaagje in haar vinger was gebeten. We mochten helaas niet meer naar binnen en toen we weer onverrichterzake huiswaarts wilden keren, startte de Lada niet. Accu stuk. Of die keer op de Eemhof dat een kind heel hard zijn hoofd stootte in zo’n enge glijbaan en groen van ellende weer opgevist werd. De enorme blauwe bult drukte wel enigszins de feestelijke stemming.

Het knaapje sloeg alleen nog wartaal uit en verklaarde dat de hele wereld bestond uit ronddansende kleuren. Gelukkig was een volwassen vriendin mee om zich over hem te ontfermen. Dat ze volwassen was konden we allemaal zien, want ze was onverwacht ongesteld geworden en liep de rest van de middag met een vrolijke rode vlek in haar witte pantalon.

Feestjes buiten de deur zijn minder erg dan thuis: twaalf kindertjes in je huis die je een paar uur moet vermaken… als kersverse vader begin je vol goede moed, je bedenkt goocheltrucs en speurtochten, maar het is ondoenlijk om alle kindjes blij te maken. Er zit altijd wel een raddraaier tussen die alles stom vindt of die gruwelijk brutaal is en dan je goocheltrucs gaat uitleggen nadat-ie roept dat het nep is wat je doet. O, vreugde wanneer ze weer worden opgehaald door hun ouders, waarvan er steevast een aantal te laat komt. Is iedereen al weg en zit je nog een halfuur te wachten met Godzilla terwijl je snakt naar een sixpack tripels.

Ook leuk: ouders die je op het schoolplein aanspreken op het feit dat hun kind niet is uitgenodigd. En dat dat zielig is en of kindlief in kwestie alsnog mag komen en dat je dan wil zeggen dat je nog liever een hongerige en hondsdolle hyena op het feestje ziet dan haar toekomstige tbs-klant. Maar dat je dan in de goedheid en domheid van je hart zegt: tuurlijk, laat maar komen! Dat kind gooide op het feestje de duizend jaar oude familielamp, een erfstuk dat ooit nog in de plaggenhut hing waar mijn overgrootvader is geboren, aan diggelen. Sorry! Geeft niet! Het is maar een lamp!

Veel fijner zijn de feestjes bij ánderen, zodat je een middagje vrij bent als vader. Wel lastig om cadeautjes te bedenken, zeker wanneer de ouders een linkje appen naar een online verlanglijstje waar alles al is doorgestreept, behalve de cadeaus van 25 euro en meer. Dus kies je zelf maar wat leuks, moet kunnen toch? En dan haal je je kind op en dan vraag je of Caligula blij was met het presentje: neen, het stond niet op het lijstje.

Mijn conclusie na al die jaren is toch echt dat het voor een ouder, maar ook voor kinderen, veel leuker is om een speeltuin op te zoeken. Soms valt er eentje van een klimrek, maar ach. Of onder een springkussen, shit happens. Je hoeft ze niet te entertainen, je hoeft geen gefrustreerde clown te huren die de kindjes nét iets te hard slaat met zijn ballondieren. Je kunt lekker op je stoel zitten met een cola en mijmerend voor je uit staren. Beter toch.