Storimans filmde alsof hij naar de televisie keek

Met misschien een paar honderd exemplaren voor de vrije verkoop", zegt Brabants Dagblad-journalist Johan van Grinsven (50).

De Goirlese Storimans vroeg Van Grinsven begin maart vorig jaar om zijn belevenissen als cameraman op te tekenen. "We spraken sinds april elke maandagavond af, als de agenda's het toelieten. Opnameapparaatje aan, en Stan maar vertellen. Hij dacht in beelden, maar was ook een begenadigd verteller. Aanvankelijk vertelde hij de verhalen alsof hij op een verjaardagsfeestje was. Maar dat vond ik niet genoeg. Het moest geen spannend jongensboek worden. Ik wilde weten wat hij dacht, toen hij zijn beelden maakte. Hoe ver je kunt gaan met beeld. De gesprekken werden dieper, hij kreeg er steeds meer lol in."

Tot 12 augustus 2008, de dag dat de geboren Tilburger Stan Storimans door een clusterbom overleed in de Georgische stad Gori. Toen werd het boek, die verhalen die voor alles een document voor zijn kinderen moesten worden, ineens wereldnieuws. "We hebben er niet bij stilgestaan dat zoiets kon gebeuren. Is dat raar, naïef, als je iemand interviewt met zo'n vak? Hij vertelde over een zwaar ongeluk dat hij kreeg op weg naar de begrafenis van Diana. Hij had pistolen op zijn hoofd gehad, was negen keer in Afghanistan geweest. Toen hij was gestorven, heb ik alle interviews nog eens nageluisterd. Een bizarre ervaring."

Na Storimans dood was al snel duidelijk dat het boek er toch zou komen. En dat het in de winkel moest liggen rond 8 januari, de dag dat Storimans veertig zou worden, in het jaar dat hij het rustiger aan wilde gaan doen. Omdat het boek pas 'half af' was, wendden Van Grinsven en uitgever Jan Stads (49) zich tot collega's van Storimans. Zonder uitzondering werkten ze mee: Bart Hettema die tientallen reizen met Storimans maakte, Betty Glas die met hem in New Orleans en Sri Lanka was. Marcel Maijer, Jeroen Akkermans, Peter van der Maat, Jaap van Deurzen, Conny Mus vanuit Israel.

De verhalen van Storimans, zijn collega's en de tientallen foto's leveren een intrigerend kijkje op in de wereld van de tv-journalistiek en de gedrevenheid van Storimans zelf. Het is een trip langs de grote gebeurtenissen in de wereld: van Zaïre midden jaren negentig en lijkengeur na de aanslagen in New York tot een patrouille met Nederlandse commando's in Afghanistan, de dood van Diana, lijken en natuurgeweld. Zelf zegt Storimans daarover in het boek: "Als ik film, dan is het alsof ik televisie kijk. (...) Ik heb mensen gefilmd die gemarteld waren, of verkracht, of doodgebombardeerd, gruwelijk vermoord. (...) Dat gaat allemaal zonder probleem met de camera op mijn schouder. Maar ik moet er niet aan denken dat aan te moeten zien zonder camera. Dan zou ik breken."

Het overgrote deel van Storimans' werk bestond uit filmen in Nederland. Bij de Efteling, onwel geworden kinderen in Boekel, de open dag van Vliegbasis Gilze-Rijen. En een quootje halen over een ruzie in onderwijs-land. Door de voortijdige dood van Storimans blijven die verhalen in het boek grotendeels onverteld.

De trip gaat langs het rondhangen in internationale hotels, de lompheid waarmee Storimans zich letterlijk en figuurlijk breed maakte ('En nou ophoeren') om het juiste shot te krijgen, langs irritante KNVB-voorlichters, langs het koningshuis. Toen Storimans eens wachtte tot zijn collega's klaar waren met het filmen van prins Bernhard en toen zelf uitgebreid begon te filmen, zei de prins: 'Als deze man noe niet weg gaat, schtomp ik hem in zain boik.'

Van Grinsven zat in Zwitserland, toen hij hoorde dat Storimans was overleden. Hij kortte zijn vakantie in en toog aan het werk met wat hij had. De collega's van Storimans en zijn vrouw vulden de gaten in en vertelden hun verhalen. "Stan was een gedreven cameraman, maar ook een gevoelsmens. Toen hij in Sri Lanka was na de

tsunami, zag hij een man voordringen toen er voedsel aan kinderen en vrouwen werd uitgedeeld. Die heeft Stan er tussenuit getrokken."

Maar een man die met autobanden om zijn nek in brand werd gestoken, filmde hij wel.

Van Grinsven: "Als we het over dat soort dingen hadden, zei Stan : 'Daar heb ik thuis nog vaak aan gedacht'. Dat was een reden voor het boek. Hij wilde die beelden niet kwijt, maar hij wilde zich er ook niet mee belasten. Hij vertelde het van zich af, en ik schreef het op."


Stan Storimans Oog op de Wereld, ligt vanaf 10 januari in de winkels, 19,95 euro. Te bestellen via www.pix4profs.nl/uitgeverij