,,Het verrijkt je eigen leven”, zegt Gerard Wollerich. Met een team van vijf sterrenkoks reist hij naar Suriname om culinaire gerechten te bereiden. Zijn doel: geld inzamelen voor verstoten kinderen en arme ouderen. Etenswaren kopen op de lokale markt in Paramaribo en drie dagen in één week culinaire hoogstandjes bereiden voor de gegoede Surinamer. Deze meerbedeelde personen een behoorlijk bedrag laten neertellen voor amuses, zoveel-gangen- en galadiner en het geld besteden aan de ontwikkeling en verzorging van de lokale bevolking.

Dat is al zes jaar de invulling die teamleider Gerard Wollerich uit Sint-Oedenrode aan deze benefietreis geeft. ,,Dit jaar gaat het iets anders. We vervangen het galadiner door te koken voor de lokale bevolking op het Onafhankelijkheidsplein midden in Paramaribo. Dat wordt een gigantisch spektakel met vlees op de barbecue, rijst, pasta, salades, een toetje en muziek. Leerlingen van de plaatselijke koksschool helpen ons om honderden magen te vullen. En elke gast krijgt enkele sneetjes brood en een flesje vers water mee naar huis voor de volgende ochtend.”

Een druppel op een gloeiende plaat? Wollerich haalt zijn schouders op. ,,Ik doe de boekhouding en controleer de kas. Het is prachtig om te zien dat het ingezamelde geld hier in Paramaribo besteed wordt.”

Om deze doelstelling uit te voeren ontmoette Wollerich de Nederlander Paul Nolet en de Surinaamse Joan. ,,Dit echtpaar zet zich al jarenlang in voor de bevolking. Vooral Joan kent de tehuizen met aidskinderen, de lekke daken van ouderenwoningen, de school voor blinden en de opvanghuizen voor verstoten kinderen. Want dat is Suriname: kinderen met een handicap worden geweerd uit de samenleving. Op onze laatste kookdag bakken we altijd pannenkoeken in Huize Tyltyl. Hier leven kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking. Je wordt helemaal warm als je die grote glimlachen ziet en de stroop die langs hun mondhoeken druipt.”

Wollerich neemt bewust ook talentvolle jonge koks mee naar Suriname. ,,Jules Wiringa bijvoorbeeld van tweesterrenrestaurant De Bokkedoorns. Ze nemen eerder van een jonge vent aan dat het vruchtbare Suriname op culinair gebied veel te bieden heeft.” Ook voelt Wollerich zich betrokken bij een 15-jarige jongen in een rolstoel. ,,Ik dacht dat hij geen benen had. Navraag leerde dat hij misvormde stompjes heeft. Ik zoek naar manieren om hem te helpen zodat ook hij een toekomst heeft.”