‘De hapjes fabrieksmeuk stak mijn dochter zonder tegenstribbelen in haar mond’

Koken & EtenRonald Giphart denkt terug aan een reisje naar België vol oefenhapjes, een food challenge en het beste bloemkoolgerecht dat hij ooit at.

Ronald Giphart > 10-08-19, 12:01

Tijdens een loeihete zomer verbleven we in een afgetrapt vakantiehuis in de Ardennen. Onze oudste zoon was tweeënhalf en onze dochter zeven maanden. Iedereen die op vakantie gaat met jonge kinderen in een vreemd land, weet dat je daarna vakantie nodig hebt om van de vakantie te herstellen. Het was zwaar, al verlangen we er soms naar terug.

Onze dochter zat in de oefenhapjesfase. Iedere baby moet tussen de vier en zes maanden (‘niet eerder en niet later’) af en toe eens een lepeltje lekkers gepresenteerd krijgen: geprakte groenten en fruit, pap, geprakte rijst of zelfs fijngemalen vlees of vis. Onze dochter moest er niet veel van hebben.

Bij onze oudste hadden we ons plechtig voorgenomen zelf zoveel mogelijk fruit- en groentehapjes te bereiden. Dat hielden we niet lang vol. Je kunt nog zo graag verantwoord en gevarieerd koken, met verse producten en heel veel liefde, maar in gevallen van drukte en overmacht is het vaak makkelijk om te grijpen naar voorverpakte fabrieksmaaltijden.

Mijn dochter ontwikkelde een voorliefde voor hapjes uit een potje, tegenover traktaties die wij eigenhandig voor haar bereidden. We deden in de Ardennen een food challenge avant la lettre door haar twee schotels te presenteren: bloemkool door onszelf gepureerd en chou-fleur uit een Franstalig potje nourriture pour bébé. Vol afgrijzen wendde ze haar hoofd af als we haar een lepeltje met homemade bloemkoolprut presenteerden, maar de hapjes fabrieksmeuk stak ze zonder tegenstribbelen in haar mond, de verraadster.

Na anderhalve week in de hitte kwamen mijn schoonouders een paar dagen logeren en daarom konden we er een dagje tussenuit, als een minivakantie in de vakantie. We reden naar Sankt Vith, in de Belgische Eifel, waar een beroemd restaurant zat genaamd Zur Post. Dat het twee Michelinsterren had, begrepen we pas toen we aan tafel zaten.

Het was een warme dag en dus mochten we lunchen in de prachtige tuin, waarmee alles perfect leek. Tot we de amuse kregen.

‘Wir beginnen mit einer köstlichen Blumenkohlmousse’, zei de serveerster, waarna ze twee glaasjes gepureerde bloemkool op tafel zette. Het oogde letterlijk als het babyvoer dat we onze dochter de avond ervoor hadden voorgeschoteld.

We keken er vol afgrijzen naar, maar we bleken ons schromelijk te vergissen, want de witte kwakjes waren oprecht het beste bloemkoolgerecht dat we ooit aten. Zo overweldigend dat we er twintig jaar later nog naar terugverlangen.

Bloemkoolcrème
Voorgerechtje voor vier personen

- 50 g ongezouten boter, in gelijke blokjes gesneden
- 500 g bloemkoolroosjes, snijd grotere stukken klein
- 125 ml slagroom
- hazelnoten, geroosterd en gehakt
- zout, peper

Benodigdheden
- steelpannetje met dikke (liefst lichtgekleurde) bodem
- pan

Eerst maken we een beurre noisette (ook ‘hazelnootboter’ genoemd). Doe de boter in de pan en verwarm deze op een middelmatig vuur, terwijl je goed blijft roeren. Na een tijdje komen er schuimbelletjes en verkleurt de boter. Blijf roeren. Haal de pan voordat de boter echt bruin is van het vuur en giet de boter in een kommetje (beurre noisette kun je twee weken bewaren).

Bak de bloemkoolroosjes in de beurre noisette ongeveer 5 minuten op een zacht vuur. Voeg slagroom toe en laat deze doorkoken tot de bloemkool gaar is (duurt een paar minuten). Zet de staafmixer in de pan en pureer tot er een mooie zachte crème ontstaat. Schep die in glaasjes en zet minimaal een uur in de koelkast. Rooster ondertussen de hazelnoten en hak ze daarna in kleine stukjes, om de glaasjes mee te garneren. Voed deze bloemkoolcrème ook aan kinderen, als ze daar prijs op stellen.