Het vormde zondag de rode draad tijdens de herdenking van de bevrijding van Boxtel, die - zoals elk jaar - plaatsvond bij het verzetsmonument in de Kampina. “Zou u hetzelfde doen als de mensen die verzet pleegden?” vroeg burgemeester Marc Buijs zichzelf en de aanwezigen. “Dat is moeilijk te zeggen. Niet iedereen is een held, maar gelukkig waren er mensen die in het verzet gingen. Het waren moeilijke keuzes. Wij kunnen ons wel inleven, maar we kunnen het niet béleven.” 

Waarna Buijs de Joods-Franse filosoof Emmanuel Levinas citeerde: “Als je een weerloos schepsel in de ogen kijkt, wat doe je dan?” Onder de aanwezigen was menig zoon of dochter van verzetsstrijders, zoals Hans Dekker, zoon van verzetsstrijders Roel Dekker en Francisca van Zeeland. “Mijn ouders spraken elke week over de oorlog.” Na de oorlog zag Dekker regelmatig Engelsen die bij zijn ouders op bezoek kwamen. “Veel geallieerden kwamen met name graag terug in Nederland, omdat de ontvangst hier zo warm was.” Wat de oorlog voor invloed heeft gehad op het leven van Dekker als zoon van verzetsstrijder, beantwoordde Dekker voorzichtig: “Je neemt van alles iets mee in je leven.”

De ouders van Joop van der Meijden spraken juist weinig over de oorlog. “Ik heb mijn vader één keer gevraagd of hij een Duitser ooit iets had aangedaan en toen antwoordde hij: Je moest doen wat je moest doen.” De hele familie Van der Meijden zat in het verzet en Joop van der Meijdens zusters Hennie en Sjan haalden een herinnering op. “Onze ouders hadden het café tegenover het station. Als er verzetsmensen met de trein kwamen, dan keken die eerst naar de gordijnen. Er zaten Duitsers ingekwartierd en als de gordijnen - of was het een lap? - op een bepaalde manier hingen, dan was het niet veilig om naar binnen te gaan. 

Tijdens de begrafenis van onze vader kwamen we er pas achter dat hij in het Tilburgse studentenverzet had gezeten.” Walter van de Laar, ofwel Victor Vroomkoning, bewaart weer geheel andere herinneringen aan het verzet van zijn ouders. “Ze bakten brood voor de Airbornes hier in de Kampina. De stap om dat te gaan doen, was snel genomen, want mijn moeder was een vluchteling uit België uit de Eerste Wereldoorlog. Ze was zo blij dat ze in Nederland terecht kon, dat ze meteen besloot om mee te werken toen er een beroep op haar werd gedaan.” Voor Addie Vermeer is de jaarlijkse herdenking een soort reünie. “Mijn moeder en ooms zaten in het verzet. Hier zie ik mijn neven en nichten elk jaar.” In Vermeers familie werd er niet veel over de oorlog gesproken. “Maar ik merkte de angst van mijn moeder als er iemand bij ons aanbelde. Dan moesten wij altijd even uit het raam kijken wie dat was.”