Het Gemonde van Willem Marcelis: 'nog steeds aan de achterste mem’

Hij heeft een dampend kopje koffie voor zich, maar nu op zijn eigen tafel thuis. Want koffie in de Dorpstafel in Gemonde is niet mogelijk vanwege corona. Willem Marcelis (82) is een van de gastheren van de Dorpstafel. ,,Ik schenk koffie en als iemand alleen zit, ga ik erbij zitten. Mensen op hun gemak stellen. Maar ik ben niet een van de kartrekkers, hoor, ik ben maar een knechtje. En als ik niet aan de beurt ben om gastheer te zijn, dan kom ik óók. Ik vind het gezellig om er koffie te drinken, te kletsen en te lachen. En soms pinken we een traan weg.”

In 1978 kwam Marcelis in Gemonde wonen en hij heeft zich voor allerlei dingen ingezet. ,,Als laatste activiteit heb ik een jeu-de-boulesgroepje bij elkaar gebracht en sindsdien wordt er twee keer in de week gespeeld op de baan bij de kiosk. We meten nu alleen niet als we twijfelen over de ligging van de bal, omdat we dan te dicht bij elkaar komen. Overigens mag iedereen met ons meedoen. Tenminste, als het weer mag in verband met de corona. Maar je moet je wel van tevoren opgeven; kan via de agenda die vanuit de Dorpstafel wordt gemaakt. Op alle andere dagen kun je jeu-de-boulen zonder je van tevoren op te geven.”

Marcelis deed onder meer een theateropleiding in Amsterdam. ,,Jaren geleden instrueerde ik de mensen in de Sint-Lambertuskerk, die bijbelteksten voorlazen. Hoe ze moesten staan, het publiek toespreken. Toen was ik nog katholiek. Inmiddels ben ik bahá'í, de jongste wereldreligie; deze is in 1844 begonnen in Iran. Dienstbaarheid en rechtvaardigheid zijn nu de pijlers van mijn leven."

Bestuurlijk, ook daar is Marcelis van. ,,Ik ben veel bezig geweest voor de Leefbaarheidsgroep Gemonde en was een van de kartrekkers van het Integraal Dorpsontwikkelingsplan Gemonde, het IDOP." Nog steeds is hij actief in de Projectgroep Gemondsewegen. Tevreden? ,,Matig, bestuurlijk gezien hangen we nog steeds aan de achterste mem."

,,Eh... ik ben vooral dankbaar dat ik veel heb mogen doen om mensen met elkaar te verbinden en om bij te dragen aan de leefbaarheid in het dorp. Ik heb altijd samengewerkt met andere mensen en daar ben ik trots op. En op die eik tegenover mijn huis ben ik ook trots. In 1979 heb ik hem als klein eikje uit onze tuin gehaald en daar neergezet. Hij doet het goed. Ik wil wel met hem op de foto!"