Een paar weken eerder, op een zaterdagmorgen, werd hij gebeld om in het verpleeghuis een terminale patiënt te knippen. "Hij gaf me nog een hand. 'Michel, bedankt.' De volgende dag is hij overleden. Maar hij lag wel netjes in de kist. Ik heb ze ook weleens in de kist zien liggen met haren uit hun oren en neus, met onverzorgde wenkbrauwen. Zo wil ik er zelf ook niet bij liggen. In feite is het vrijwilligerswerk. Ik reken twaalf euro, durf niet meer te vragen, wil het ook niet, ik vind het ook zo zielig zoals die mannen er soms bij zitten. Sommige knip ik al vijfendertig jaar. Ik ga ook naar mannen thuis als ze ziek of slecht ter been zijn. Ik ben elke veertien dagen een paar uur in het verzorgingstehuis. En als een klant overlijdt, ga ik er altijd een halfuur voor zitten om een mooie, persoonlijke kaart te schrijven. Deze week nog voor Broertje Venrooij, bekende Gestelaar. Dan schrijf ik dat ik hem ga missen, en het geouwehoer over Ajax en PSV en de carnavalswagens en de kinderen. Ik vind het belangrijk dat te doen, ik maak me er nooit met een enkele zinnetje van af."