Ad Laarakker (92) is 65 jaar abonnee: ‘De krant is een goede maat om de dag mee door te komen’

Op de tafel in zijn huiskamer ligt de krant, een leeslampje erbij om er wat meer licht op te vallen. In een asbak smeult een sigaartje; kopje koffie ernaast. De krant is zijn beste maatje. “Ik ben maar alleen, heb geen kinderen”, zegt de 92-jarige Laarakker. “Zo dikwijls ga ik het huis niet meer uit, dus is het fijn dat de krant er is. Het is een goede maat om de dag mee door te komen.”

Nu installeert hij zich ’s morgens al voor het verse nieuws in de huiskamer. “Ik maak eerst de woordzoeker en sudoku. Daarna begin ik met koppen snellen. Politiek sla ik over. Waar je geen verstand van hebt, moet je niet aan beginnen.” Regiokatern De Langstraat krijgt net wat meer aandacht van de geboren en getogen Drunenaar. “De kleine stukjes lees ik sowieso, behalve als het over Sleeuwijk gaat of zo. Dat is te wijd weg.” Verhalen over mensen, die interesseren hem het meest. “Vooral als ze uit Drunen komen. Zeker als het oudere mensen betreft, ik ken ze allemaal.”

De overlijdensadvertenties slaat Ad nooit over. “Vroeger stonden er heel veel in, tegenwoordig niet meer. Te duur, hè. Maar ik kom er toch wel achter wie er dood is gegaan. Ik woon pal tegenover de kerk, snap je. Zie ik al dat volk voor de uitvaart, weet ik meestal om welke familie het gaat.” Over de bezorging is hij meer dan tevreden. “Om kwart voor vier is-ie er al.” Die bezorger zal hij met Kerstmis wel goed hebben beloond. “Nee, ik heb hem of haar nog nooit gezien.”

Sport houdt Ad, die in zijn werkzame leven tuinder was - “In de zomer had ik maar amper de tijd om de krant te lezen” -, ook aardig bij. “Voetballen. De grote clubs en RKC.” De plaatselijke verenigingen RKDVC en FC Drunen moeten het zonder zijn onverdeelde aandacht doen.

Gedurende de dag neemt hij zo’n tien verhalen helemaal tot zich. Daarna verdwijnt de krant niet bij het oudpapier, ze blijven op tafel liggen. “Ik moet natuurlijk wel weten of ik mijn puzzels goed heb ingevuld. Soms blader ik er nog in, op zondag gaan ze weg.”

De eerste week van februari besteedde het Brabants Dagblad veel aandacht aan de Watersnoodramp in 1953. Ad heeft de stukken met meer dan normale aandacht gelezen. “In die tijd zat ik in militaire dienst, werd ik naar Steenbergen gestuurd om mee te helpen. Dat heeft een hele grote indruk gemaakt.”

Al maanden wordt er verslag gedaan van de oorlog in Oekraïne. Hoewel wel degelijk geïnteresseerd in de toestand van de wereld, blijven zijn ogen niet haken op die kolommen. “Mijn vader was slager. Op woensdag werd er bij ons thuis geslacht. Dan zorgde ik er wel voor dat ik pleite was. Schieten en steken, bloedvergieten dus, ik moest en moet er nog steeds niks van hebben.”

Ad heeft een vriendin, in Son en Breugel. Als hij daar is, leest hij ook de krant: het Eindhovens Dagblad. Meer uit gewoonten dan uit interesse. “Ik ken die regio niet.”

Tot slot nog een tip voor de redactie: “Er staat zo veel slecht nieuws in, alsof er nooit goede dingen in de wereld gebeuren. Die mogen meer aandacht krijgen.”