Dezelfde ETZ-afdeling een jaar eerder, wat een groot contrast

ETZ Tilburg, zondagochtend 11 uur. Vol goede moed loop ik door de lange gang van het ETZ. Hoe vaak is dat wel niet geweest? Bij de liften krijg ik een badge met daarop de te bezoeken afdeling en kamer uitgereikt. Vervolgens was ik nogmaals mijn handen en loop ik naar G2 op de vierde verdieping, met mondkapje op. Daar aangekomen staat een steward klaar voor de volgende instructie die ik nu onderhand wel ken: handen wassen, eigen mondkap af, schone mondkap op, weer handen wassen. Via de klapdeuren die voor mij worden geopend, want zo min mogelijk aanraken, loop ik het ‘oorlogsgebied’ in. Ik druk nog even drie keer mijn mondmasker stevig aan en was onderweg (lees: twintig meter) nog twee keer mijn handen. Het wordt surrealistisch voor mijn ogen; de sciencefictionfilm is weer gestart.

Verplegers lopen in plastic zakken met mondkap en plastic bril. Ze hebben weinig tijd om gedag te zeggen, alhoewel ik het altijd probeer. Deuren en gangen zijn met plastic afgeplakt en voorzien van stickers met teksten als ‘schoon’ of ‘semi-schoon’. Wát een slechte film!

Bij de deuropening van de betreffende kamer blijf ik staan, me heel bewust van waar ik mijn handen houd en waar ik naartoe beweeg. Het lichtpuntje in deze surrealistische, onpersoonlijke setting is het gesprek dat ik met mijn schoonmoeder voer. Dat staat in schril contrast met de onzekere situatie van een paar weken geleden. Ze praat - ietwat vermoeid - weer volop en heeft zoals vanouds een scherpe tong.

Na een halfuur loop ik dezelfde weg terug, me nog steeds zeer bewust van waar ik loop en wie ik tegenkom. Als ik bijna uit het ‘oorlogsgebied’ ben, komt er een brancard met daarop een nieuwe patiënt aangereden. Deze is er zichtbaar slecht aan toe. Normaliter was ik aan de kant gegaan, maar nu loop ik de hele weg weer terug. Om de verplegers, de patiënt én mezelf de ruimte te geven. Dit doet wat met je! Angst is een slechte raadgever; tóch voel ik die angst nog steeds.

Een paar weken geleden betrad ik voor het eerst weer dit voor mij zo bekende maar tegelijkertijd onbekende terrein: afdeling G2. Voorheen de afdeling Neurologie. Nu omgebouwd tot corona-afdeling. Ik bezoek er mijn schoonmoeder, ze ligt er nu ruim drie weken. Totdat ik me ineens realiseerde: G2, dat is de afdeling waar mijn beide ouders zijn overleden. In het kamertje tegenover mijn schoonmoeder overleed ruim een jaar geleden in mijn bijzijn mijn vader. Om het hoekje blies een paar jaar daarvoor mijn moeder keihard haar laatste adem uit in mijn gezicht. Jeetje, wát een gewaarwording! Mijn maag draaide even om, maar ook voelde ik een soort trots. Trots dat ik er toen was en dat ik er nu weer ben.

Toen ik diezelfde route weer terugliep, besefte ik dat ik in 2019 daar óók liep. Handen schuddend met de artsen, zusters toesprekend, zittend, pratend, lachend, huilend in de koffiekamer, mijn vader vastpakkend zonder erbij na te denken. En dat alles met alleen maar angst voor wat mijn vader te wachten stond, er was immers nog geen corona-angst.

Ik denk met tranen in mijn ogen aan de liefdevolle verpleging die ik destijds alles kon vragen en die er nu weer voor mijn schoonmoeder is. Wat moet het ontzéttend zwaar zijn om nu op die afdeling te liggen, om nu verpleger te zijn. Ik had al veel waardering voor de zorg maar nu nog meer. Het is niet uit te leggen aan een buitenstaander; je moet het zelf ervaren. De hele dag in een plastic omgeving met dito kleding waarin je nauwelijks op adem kunt komen. Zorgen voor angstige, naar adem snakkende patiënten. Dag in dag uit. Petje af, ETZ-personeel!