Mijn dienst zit erop en zoals altijd loop ik nog een rondje in de hospice om iedereen kort gedag tezeggen. Ik weet niet waarom, maar het voelt goed om dit te doen. Als je weggaat weet je niet of er in de tussentijd iets gebeurt waardoor je iemand niet meer ziet. Met dat in mijn achterhoofd maak ik altijd nog een rondje.

Dan kom ik bij Kees, ik kijk hem aan. Hij is mager en op het moment dat ik afscheid neem realiseer ik me dat ik niet weet of hij er nog zal zijn als ik over enkele dagen weer kom. Ik schrik van mezelf, want hoewel ik goed weet dat ik met de bovenstaande intentie een rondje maak, ik voor de eerste keer bewust afscheid neem van iemand die nog helemaal bij is, met zijn volle verstand. Niet net als alle andere bewoners die slapende waren en waarin ik in gedachten afscheid nam.

Nee, Kees kijkt me aan. Het zal aan mij liggen, maar ik voel de spanning.

Jeetje, en nu? Wat zeg ik nu? Ik voel me rood worden, mijn onderbuik speelt op. Ik word wat misselijk. Pffff, echt heftig. In een seconde beslis ik toch te zeggen: ,,Tot volgende week, Kees!”

Ik voel dat het niet klopt, ben er onrustig van. Ga naar huis met een steen in mijn maag. Als ik drie dagen later weer kom werken, voel ik de opluchting door mijn lijf razen. Hij is er nog! Kees kijkt me aan en knikt. Die middag vraag ik aan mijn collega hoe zij dat doet. Een fijn gesprek waar ik iets mee kan. Weer iets geleerd!

Het lijken kleine dingen maar juist deze kleine dingen is waar het in mijn ogen om draait. Fijner nog, ik voel dat het niet gek is om deze vragen te hebben, ik mag dit moeilijk vinden. Hoe fijn is dat!

Die middag kan ik het goed doen: afscheid nemen. Als ik wegga, loop ik naar hem toe, zak door mijn knieën zodat we op ooghoogte elkaar aan kunnen kijken. Ik fluister: ,,Dag Kees”, wrijf hem over zijn hand en het voelt goed.

Kees knikt, het duurt nog enkele dagen voordat hij sterft maar wat ben ik blij dat ik deze kans nog heb gehad.