Bijna gelijktijdig kwamen Harrie en Guus in hospice Balade wonen. twee totaal verschillende mensen, maar er ontstond al snel een klik tussen deze twee. Ze waren veel buiten op het dakterras te vinden en altijd in voor een praatje en een lach. Het bleek dat ze allebei een gezamelijke hobby deelden uit het verleden, namelijk vissen.

Ze wilden wel een keer samen gaan vissen met hulp van wat familieleden, maar het ontbrak ze wel aan spulletjes om dit te kunnen gaan doen. Het idee om te gaan vissen kwam regelmatig ter sprake en ik zorgde voor twee simpele hengeltjes met toebehoren om te kunnen gaan vissen.

De hengeltjes werden opgeborgen in hun kamer, bij beide op hetzelfde plekje in de hoek bij de deur. Het begin was er, nu de uitvoering nog.

Maar dat zou er niet meer van komen. Het ging ineens snel bergafwaarts met Harrie en die moest het leven loslaten.

Dit zorgde voor veel verdriet bij Guus, want hij was ineens zijn maatje kwijt waar hij het zo goed mee kon vinden.

Guus was maar stilletjes, wilde er vaak niet veel over zeggen. Maar je zag dat hij het moeilijk had.

Toen ik op een middag binnenkwam, zat Guus stilletjes in zijn rolstoel voor de televisie. We raakten aan de praat en hadden het ook over het verlies van Harrie. Het kostte Guus zichtbaar moeite om over Harrie te praten. Maar uiteindelijk hadden we toch een gesprek. ,,Ik heb de familie gesproken van Harrie gesproken, want ik had een wens”, zei Guus.

Ik vroeg of hij zijn wens met mij wilde delen of dat hij dat liever voor zichzelf hield. Nee hoor, ik mocht het wel weten. Guus had aan de familie van Harrie gevraagd of het vishengeltje wat bedoeld was om samen te gaan vissen nu mee mocht in de kist van Harrie.

De familie van Harrie vond dit prima en aan de twinkeling in zijn ogen was te zien hoe blij Guus hiermee was.

Samen vissen zat er niet meer in, maar het vishengeltje van Harrie kreeg op deze manier voor Guus wel een hele speciale betekenis.