‘‘Jij bent de irritantste opa, opa’, roept mijn kleindochter tijdens het knutselen’

Irritant om 7:30 uur staan ze al voor de deur. Het lijken wel pakezels, beladen met rugzak en tassen. Nog half slapend en het slaapzand uit de ogen wrijvend, stappen ze over de drempel. Oma zwaait nog een keer naar twee achterlichten van een vertrekkende auto en doet gauw de voordeur weer dicht.

Vandaag krijgen de twee kleinkinderen van vijf en zeven jaar les van opa en oma. We zitten midden in de coronacrisis. Eerst nog een boterham met pindakaas en een glas melk en dan gaan we aan de slag. De kleinzoon die in groep vier zit krijgt allerlei taal- en rekenopdrachten, en de kleindochter mag met opa een knutselopdracht maken.

En dan begint het. Plakken en knippen van papier en karton. Ze zucht van inspanning en gromt gelijk als een leeuw wanneer iets niet lukt. ,,Misschien kan je het zo doen.” zeg ik.

,,Nee opa ik doe het zo!!” De ergernis wordt steeds groter en groter en groter. Dan zeg ik: ,,Doe het zo eens”, en probeer uit te leggen hoe ze het kan doen. ,,Probeer het dan eens!”

Ze kijkt me boos aan ,,Nee opa ik doe het zo. Je bent een irritante opa!” Mijn reactie: ,,En ik vind jou een eigenwijs kind.”

Ze begint ongeveer te koken. ,,Jij bent een irritantere opa opa!” Met de nadruk op irritantere. Ze begint steeds meer te grommen.

Na een tijdje probeer ik het nog eens een keer. ,,Misschien kan je het op een andere manier makkelijker.” Het antwoord is duidelijk: ,,Je bent de irritantste opa, opa” en ze gromt nog een keer van ergernis.

Mijn antwoord is natuurlijk ook duidelijk: ,,Jij bent het eigenwijste kind, kind. Pas maar op, anders eet ik je arm op!” en grom, net als zij.

Dat had ze niet verwacht en kijkt me verschrikt aan. Zou hij dat doen of is het een grapje? Boos draait ze zich om en gaat verder met plakken.

De hele dag is ze boos, zegt zelfs niets als ze ‘s middags naar huis gaat. Gelukkig krijg ik om zeven uur ’s avonds een telefoontje. Ze zegt: ,,Opa, opa, ik heb een blauw oog! Het was per ongeluk, mijn dekking was te laag en mijn broer sloeg te hoog. Hij kon er niks aan doen. We hebben geen ruzie, daaag.”

Mijn reactie was: ,,Welterusten.”

Een blauw oog, dat is pas irritant, denk ik.

Gelukkig is de vrede weer getekend.

De volgende keer tekenen we een zelfportret en zij tekent het blauwe oog. ,,Kijk maar.”