Liefde op het eerste gezicht bestaat. Vraag het maar aan Lambert van der Veeken (66) uit Rosmalen. Hij weet nog precies waar en wanneer de vonk oversprong. In de Verwersstraat in Den Bosch, hij was slechts acht jaar oud toen zijn oog viel op een bouwwerk van meccano in de etalage van Van Miert IJzerwaren. Hij drukte zijn neus tegen de ruit en keek zijn moeder lief aan. Maar nee, ze waren in de stad om nieuwe kleren voor Pasen te kopen. Kleine Lambert moest wachten tot zijn verjaardag voordat hij een gloednieuwe meccanodoos in zijn armen kon sluiten. Samen met zijn vader maakte hij een zaagmachine waar hij ook papier mee kon zagen.

Dit eerste bouwwerk is bijna zestig jaar later niet te zien in zijn eigen Meccano Museum in Rosmalen. ,,Ik kwam uit een huishouden van veertien dus die eerste meccano is veel hergebruikt”, zegt Van der Veeken. ,,Maar er staan hier wel zo’n tachtig andere mechanische landbouwmachines. Allemaal zelfgebouwd.”

Meccano, het roept vooral bij vijftigplussers nostalgische gevoelens op. Samen met vader de doos openmaken en aan de keukentafel bouwen. Het gepruts met kleine boutjes in evenzo kleine gaatjes, je fantasie gebruiken en vooral veel geduld hebben. ,,Bijna niemand speelt meer met meccano. We leven te gehaast, hebben geen geduld meer, alles moet snel af zijn. Terwijl meccano je fantasie prikkelt, je leert nadenken over simpele oplossingen en je geduld op de proef stelt. Mijn doel is om meccano weer terug te brengen.”

En dat doel is bijna zijn levensdoel te noemen. Van der Veeken gaat scholen langs met zijn meccanodozen om kinderen te enthousiasmeren voor techniek. Hij werkt samen met diverse instanties zoals Sjors Sportief en Brede Bossche scholen om meccano onder de aandacht te brengen. ,,En je ziet nog steeds dat kinderen het leuk vinden. Maar je moet er wel wat voor doen. Als je ze alleen wat metalen plaatjes en schroefjes geeft, is de lol er snel af. Nee, je moet sàmen bouwen.”

Vol passie vertelt hij over meisjes, die eigenlijk beter zijn in bouwen omdat ze meer geduld en fantasie hebben. Of over die Marokkaanse jongen, die een dorsmachine herkende uit zijn thuisland. ,,Meccano verbindt, jong en oud maar ook verschillende culturen.”

Terug naar zijn museum. In een grote hal is de ontwikkeling van landbouwmachines vanaf de jaren ‘50 tot heden te zien. Van der Veeken kwam groot op het agrarische loonbedrijf van zijn vader dat hij later overnam. Hij heeft elke machine waar hij mee gewerkt heeft, nagebouwd. Daarnaast is er nog een hele reeks machines te bezichtigen die worden gebruikt voor compostering, recycling, afvalverwerking en grondwerk. En alles werkt, Van der Veeken pakt een kleine afstandsbediening en drukt op een knop. En meteen gaan alle machines aan, beginnen lichten te knipperen en wielen te draaien. ,,Ik krijg vaak de vraag hoe lang ik nu over een machine doe. Ik zeg altijd: ‘ik ben veertig jaar bezig met meccano. Daarvan heb ik 10 jaar gebouwd en dertig jaar nagedacht.’ Want ik bouw alles uit mijn hoofd. Bedenk hoe ik het wil hebben en probeer het dan gewoon. Soms werkt het niet, dan begin ik overnieuw.”

Grenzend aan zijn museum zit zijn werkplaats. Vroeger bouwde hij soms tot diep in de nacht door, tegenwoordig ligt het tempo wat lager. ,,Ik heb inmiddels ook veel onderhoud aan de bestaande machines.”

Zijn grote wens is een mooie openbare ruimte voor zijn collectie. Waar iedereen binnen kan lopen en kennis kan maken met techniek en meccano. Een plek voor jong en oud. ,,Ik geef dan presentaties en laat zien dat techniek leuk is. Er ligt al een verzoek bij de gemeente Den Bosch. Hopelijk zien zij er ook het belang van in.”