Mijn BD | Helderse fan dik dertig jaar na Monsters of Rock getraceerd

Het is 1988. Paniek bij de Tilburgse binnenstadwinkeliers. Het grootste hardrockspektakel ter wereld Monsters of Rock strijkt zondag 4 september 1988 neer in het Tilburgse Willem II Stadion. En in zijn kielzog 30.000 hardrockers. Een week eerder was dit oorverdovende circus te gast geweest in het Duitse Schweinfurt. Bij nachtelijke rellen tussen politie en dronken hardrockfans raakten 63 mensen gewond; de politie verrichtte 35 arrestaties. De ‘plundertocht’ van pakweg 2500 headbangers was kort na middernacht begonnen. Stomdronken jongeren vielen voorbijgangers aan, gooiden ruiten van winkels en auto’s in en lieten een spoor van vernielingen en glassplinters achter in de pittoreske dorpskern.

Als vertegenwoordiger van Het Nieuwsblad van het Zuiden, later het Brabants Dagblad, krijg ik van organisator Mojo een wit medewerkers backstagepasje en een groene pas die uitsluitend toegang geeft tot het persgedeelte van de viptribune. Gelet op wat er in Schweinfurt allemaal was gebeurd, zou men niets aan het toeval overlaten. Op die zondag loop ik om het potdicht geplakte stadion heen tot ik bij de artiesten- en persingang kom. Geen mens te bekennen. Door een labyrint van geblindeerde hekken arriveer ik in enkele tussenruimten met hier en daar runners, roadies en rockers, die - naarmate ik tot het heilige der heiligen doordring - het ogenschijnlijk steeds normaler vinden dat ik deel uitmaak van de elite. In de persruimte hoor ik vanaf het voetbalveld een aanzwellend applaus, een teken dat een nieuwe act op het punt van aantreden staat. Ik sla weer een hoek om na twee geblindeerde gangen en sta in een lege ruimte met aan het eind ervan een klein oplopend podiumtrapje.

Onderaan dat trapje staat een kleine jongeman met lang blond haar. Is dat niet ex-Van Halen-zanger David Lee Roth, die met zijn gloednieuwe band (met Steve Vai) het voorprogramma van Iron Maiden doet? Onbespied knielt Roth voor het trapje op de grond, buigt tien tellen voorover voor een schietgebedje, maakt een kruisteken, en neemt met kwieke tred het trapje richting hoofdpodium. Luid applaus. Als ik dit later tegen Frank van Iersel van de organisatie vertel, kijkt hij me aan of hij het in Keulen hoort donderen. By the way: in het Tilburgse centrum bleef het rustig…

Op 7 februari 2017 sla ik het Brabants Dagblad open en zie in de rubriek Weerzien, waarin lezers gevraagd wordt te reageren op oude foto’s, een tafereeltje van Monsters of Rock uit 1988. ‘Wie herkent een of meerdere bezoekers of was ook bij dit muziekspektakel?’ De redactie van deze rubriek werd verzorgd door journalist Jeroen Ketelaars, met wie ik in 2016 het boek Noorderligt. Podium van het zuiden 1984-1998 schreef.

Op Monsters of Rock heb ik als verslaggever een hele dag rondgelopen. Als ik goed naar de foto kijk, zie ik een tienerjongen met haarband in Iron Maiden-shirt. Naast hem een oudere man met snor, vader en zoon, weet ik. In mijn knipselmap ontdek ik het verhaal dat ik destijds voor Het Nieuwsblad schreef en mijn vermoeden wordt bevestigd. Ik heb vader en zoonlief gesproken en in mijn sfeerverhaal verwerkt.

Ik mail Jeroen: ‘De jongen met haarband zal niet reageren, want het is Timothy (in 1988: 8 jaar) en de man ernaast is zijn vader Jan Provily (toen 32) uit Den Helder. Op de foto genieten zij van David Lee Roth. Op de vraag wie wie naar Tilburg had gelokt, vertelde pa dat hij Timothy al in 1987 naar een hardrockconcert had willen meenemen, maar dat ie Timothy toen nog net te jong vond. Timothy kwam in 1988 speciaal voor afsluiter Iron Maiden, pa Jan voor Anthrax.

Jeroen is blij verrast met mijn reactie, de enige die week. Hij krijgt Jan aan de lijn nadat hij – bijna 33 jaar later – aan de hand van de telefoongids lukraak alle abonnees met de naam Provilys in Den Helder is gaan bellen. Jan vertelt dat zij destijds in de buurt van de viptribune zaten (dat is de reden dat zij mij opvielen,bedenk ik) toen op enig moment Bruce Dickinson, zanger van Iron Maiden, daar in levenden lijve verscheen en zoon Timothy helemaal gek werd! ‘Het was dé dag van ons leven,’ weet Jan zich bijna 33 jaar later haarfijn te herinneren...