Noodkreet vanaf Lesbos: ‘Mijn hart is verbrijzeld’
Mijn BDIn deze rubriek schrijven lezers een verhaal of column over wat hen bezighoudt. Deze keer Hanneke Ulijn. Ze komt oorspronkelijk uit Het Wild, tussen Empel en Lith, en woont sinds 1994 op Lesbos. Sinds 2008 is ze vrijwilligster in het vluchtelingenwerk op het Griekse eiland.
Delen per e-mail
Wat Nederland waarschijnlijk nog niet helemaal goed beseft: de bom staat op springen op het Griekse eiland Lesbos. We dachten dat dat al gebeurd was, maar het begint levensbedreigend te worden. Het is vandaag twee weken geleden dat de brand in vluchtelingenkamp Moria uitbrak en 13.000 mensen op straat belandden. Dit weten we onderhand wel; er zijn genoeg beelden van in de Nederlandse huiskamers binnengedrongen.
Maar weten jullie ook dat na twee weken de situatie niet verbeterd is? Eerst kwamen de mensen in opstand. Zelfs vrouwen en kinderen demonstreerden en schreeuwden om vrede en vrijheid. Ze waren als de dood om weer opgesloten te worden en gaven de voorkeur aan de onveilige straten. Veel kinderen zijn zwaar getraumatiseerd en vanwege de constante herrie en het geweld dat op de loer lag, besloten steeds meer groepjes mensen met kinderen de weg terug richting het verbrande kamp te gaan, waar het tenminste rustiger was. Dit was echter alarmerend omdat ze dan een gemakkelijker doelwit waren voor groepen fascisten.
Op straat was het voor vrijwilligers vrijwel onmogelijk om deze mensen van voedsel en water te voorzien, medische hulp kon niet of nauwelijks plaatsvinden en de politie trad gewelddadig op en liet zelfs fascisten toe om hun agressie af te reageren op deze vluchtelingen. Journalisten en fotografen werd het verboden om te filmen en te interviewen in de straten, ze werden naar het nieuw opgezette kamp verwezen.
Geen keuze
De regering heeft inmiddels een grote schoonmaakactie gehouden. Negenduizend mensen zijn inmiddels verhuisd. In het nieuwe kamp is plek voor vijfduizend mensen. Ze hadden geen enkele keus. De mensen zijn door speciale politie-eenheden in burger verteld dat als ze niet meewerkten, hun kans op voortzetting van hun asielaanvraag voorbij zou gaan. Dit heeft uiteindelijk geleid tot een massale uittocht vanaf de straten naar het nieuwe kamp.
De omstandigheden aldaar zijn dramatisch te noemen. De tenten zijn in alle haast door het leger opgezet, zonder grondzeilen. De wind waait er aan alle kanten dwars doorheen. De 39 toiletten zijn van het verbrande kamp in Moria gehaald, geblakerd, vies, gammel. Douches zijn er niet, mensen vullen flessen met water van een pijpleiding.
De meesten hebben een slaapzak of deken kunnen bemachtigen, maar dat is het dan. Kleding om zich warm te houden is een luxe die maar een handjevol mensen heeft weten te redden uit de brandende hel van Moria. De distributie van winterkleding is nog niet echt op gang kunnen komen, omdat voedsel en water van groter belang waren in de week dat de vluchtelingen nog op straat verbleven.
Finaal aan de grond
Ondertussen is ook de complete bevolking van het eiland geruïneerd. Na vijf jaar van wanhopig trachten het hoofd boven water te houden, zitten ze finaal aan de grond. Ze zijn kwaad. Ja, logisch toch? Er schijnt geen uitweg meer te zijn. Het is volkomen krankzinnig, dit beleid. Het is rampzalig dat dit in 2020 kan gebeuren en dat de wereld weer wegkijkt. Lesbos zal al spoedig geen groot nieuws meer zijn en de nu al vijf jaar durende schending van mensenrechten op de drempel van Europa blijft onder onze negerende neuzen voortduren.
Mijn woorden zijn op... mijn hart is verbrijzeld.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
In de hospice
Het leven in de hospice: ‘Je staat niet alleen’
In de rubriek ‘In de Hospice’ schrijven medewerkers van hospice Balade in Waalwijk over hun belevenissen. In de deze aflevering vertelt Linda over Sven en Willem en hun laatste wens. -
Door de Lezer: herinnering aan de EMTÉ
In de rubriek Door de Lezer schrijven lezers een verhaal of column over wat hen bezighoudt. Deze keer Piet Koolen uit Kaatsheuvel. -
Brabant in Beeld
Bij sportfotografie krijg je geen tweede kans
Je hebt hét moment of niet. Fotograaf Pim Ras weet uit ervaring wat een goede sportfoto allemaal nodig heeft. Als nieuw jurylid van Brabant in Beeld let hij vooral op foto’s die hem direct raken. -
Den Bosch, het Venetië van het noorden?
In de rubriek Door de lezer schrijven lezers over wat hen bezighoudt. Deze keer Jack van Hooft uit Vlijmen. -
In de hospice
Het leven in de hospice: ‘Harrie uit de rolstoel voor zijn cluppie’
In de rubriek ‘In de Hospice’ schrijven medewerkers van hospice Balade in Waalwijk over hun belevenissen. In de tweede aflevering vertelt Maaike over Harrie, een fanatieke Feyenoordsupporter.
-
Door de lezer: Ik wil met mijn witte stok gezien worden
Liam Schuurmans uit Den Bosch voelt zich regelmatig onveilig op straat. Liam is slechtziend en heeft nog maar 5% zicht en heeft daarnaast last van Nystagmus (wiebelogen). -
MIJN BD
Uw eerste Kerstmis, deel het met Mijn BD
Overal zie je lichtjes en de meeste kerstbomen zijn alweer opgetuigd. Kerstmis is in aantocht en dat betekent dat we ook dit jaar verhalen zoeken voor onze Mijn BD-kerstpagina. -
In de hospice
Het leven in de hospice: ‘Wanneer de dood om de hoek kijkt’
In de rurbriek ‘In de hospice’ schrijven medewerkers van de hospice Balade in Waalwijk regelmatig over wat ze meemaken. In de eerste aflevering gaat het over het leven van alledag in de hospice.