Noodkreet vanaf Lesbos: ‘Mijn hart is verbrijzeld’

Wat Nederland waarschijnlijk nog niet helemaal goed beseft: de bom staat op springen op het Griekse eiland Lesbos. We dachten dat dat al gebeurd was, maar het begint levensbedreigend te worden. Het is vandaag twee weken geleden dat de brand in vluchtelingenkamp Moria uitbrak en 13.000 mensen op straat belandden. Dit weten we onderhand wel; er zijn genoeg beelden van in de Nederlandse huiskamers binnengedrongen.

Maar weten jullie ook dat na twee weken de situatie niet verbeterd is? Eerst kwamen de mensen in opstand. Zelfs vrouwen en kinderen demonstreerden en schreeuwden om vrede en vrijheid. Ze waren als de dood om weer opgesloten te worden en gaven de voorkeur aan de onveilige straten. Veel kinderen zijn zwaar getraumatiseerd en vanwege de constante herrie en het geweld dat op de loer lag, besloten steeds meer groepjes mensen met kinderen de weg terug richting het verbrande kamp te gaan, waar het tenminste rustiger was. Dit was echter alarmerend omdat ze dan een gemakkelijker doelwit waren voor groepen fascisten. 

Op straat was het voor vrijwilligers vrijwel onmogelijk om deze mensen van voedsel en water te voorzien, medische hulp kon niet of nauwelijks plaatsvinden en de politie trad gewelddadig op en liet zelfs fascisten toe om hun agressie af te reageren op deze vluchtelingen. Journalisten en fotografen werd het verboden om te filmen en te interviewen in de straten, ze werden naar het nieuw opgezette kamp verwezen.

De regering heeft inmiddels een grote schoonmaakactie gehouden. Negenduizend mensen zijn inmiddels verhuisd. In het nieuwe kamp is plek voor vijfduizend mensen. Ze hadden geen enkele keus. De mensen zijn door speciale politie-eenheden in burger verteld dat als ze niet meewerkten, hun kans op voortzetting van hun asielaanvraag voorbij zou gaan. Dit heeft uiteindelijk geleid tot een massale uittocht vanaf de straten naar het nieuwe kamp.

De omstandigheden aldaar zijn dramatisch te noemen. De tenten zijn in alle haast door het leger opgezet, zonder grondzeilen. De wind waait er aan alle kanten dwars doorheen. De 39 toiletten zijn van het verbrande kamp in Moria gehaald, geblakerd, vies, gammel. Douches zijn er niet, mensen vullen flessen met water van een pijpleiding.

De meesten hebben een slaapzak of deken kunnen bemachtigen, maar dat is het dan. Kleding om zich warm te houden is een luxe die maar een handjevol mensen heeft weten te redden uit de brandende hel van Moria. De distributie van winterkleding is nog niet echt op gang kunnen komen, omdat voedsel en water van groter belang waren in de week dat de vluchtelingen nog op straat verbleven.

Ondertussen is ook de complete bevolking van het eiland geruïneerd. Na vijf jaar van wanhopig trachten het hoofd boven water te houden, zitten ze finaal aan de grond. Ze zijn kwaad. Ja, logisch toch? Er schijnt geen uitweg meer te zijn. Het is volkomen krankzinnig, dit beleid. Het is rampzalig dat dit in 2020 kan gebeuren en dat de wereld weer wegkijkt. Lesbos zal al spoedig geen groot nieuws meer zijn en de nu al vijf jaar durende schending van mensenrechten op de drempel van Europa blijft onder onze negerende neuzen voortduren.

Mijn woorden zijn op... mijn hart is verbrijzeld.