Theo Danen heeft achtduizend mooie verhalen, verborgen in een oude boerenschuur

Iets weggooien vindt hij ‘sund’, want wegdoen kan altijd nog. ,,Dat heb ik echt van mijn vader, ook hij kon al slecht afscheid nemen van spullen”, zegt Theo Danen (75) uit Berlicum. En als je zelden iets wegdoet, bouw je in zestig jaar een prachtige verzameling op. In een oude boerenschuur, achter de woning van Theo Danen, zijn inmiddels ruim achtduizend verschillende voorwerpen te zien. Van gereedschap van allang verdwenen beroepen, tot spullen uit het voorhuis. En alles is Danen even dierbaar.

Trek voor een bezoek aan zijn museum dan ook gerust veel tijd uit. Er is zo ontzettend veel te zien. En overal is wel een mooi verhaal bij te vertellen. Danen trekt een prachtige roze lamp naar beneden. ,,Deze hing bij mijn opa en oma boven de tafel in d’n herd, dat kan ik me nog goed herinneren. En deze heksenbol was vroeger ook in veel huizen te vinden. Volgens bijgeloof hield het de bliksem buiten.”

Veel spreekwoorden of gezegdes zijn afkomstig van oude voorwerpen of gebruiken. Danen laat een vuurplaat uit 1620 zien. In nog prima staat. ,,Bijna iedereen kent wel de uitdrukking ‘de plaat poetsen’. Vroeger nam de knecht of meid op 24 februari, Sint Matthijs, afscheid. Als de vrouw des huizes niet tevreden was, moest hij of zij voor vertrek de plaat nog poetsen. Een vervelend werkje waar je ook nog eens erg vies van werd.”

Ook bijzonder is een oude richtingaanwijzer van een lelijk eendje. ,,Vroeger moest je op een knopje drukken en dan kwam er een oranje pijl tevoorschijn. Je had toen nog een knipperlicht.”

Aan een lange wand hangen verschillende soorten gereedschap. Veel tangen maar ook spullen van een mutsenmaakster, mandenmaker, klompenmaker en een dakdekker. ,,Vroeger was je in de zomermaanden dakdekker en ‘s winters slachter. En voor een deel gebruikte je dan hetzelfde gereedschap. Mutsenmaaksters zijn er inmiddels niet meer, net als mandenmakers. Dat gebeurt tegenwoordig allemaal machinaal.”

Danen heeft ook veel paardentuig hangen. Het oudste zadel is afkomstig uit 1890. ,,Je zou zeggen dat een zadel een zadel is maar niets is minder waar. Elk dorp had een eigen zadelmaker en die hadden allemaal een eigen specialiteit. Elk zadel ziet er dus anders uit. Hetzelfde geldt voor het paardentuig.”

Uit een stellage tovert Danen een raam tevoorschijn. Afkomstig uit een oude kippenschuur. En ook daar kan hij weer een mooi verhaal bij vertellen. ,,Tijdens de oorlog zijn in deze streek veel boerderijen platgebrand. Zo ook die van ons thuis. Na de oorlog woonden we tijdelijk in het kippenhok, slechts 1,50 meter hoog. Daar is ook mijn broer geboren. Als isolatie had mijn vader een wand van papier en stro tegen het dak gemaakt. Tijdens het middageten, tussen de soep en de aardappelen, stak mijn oom met zijn mes en vork in het dak. En prikte zo een rat aan het bestek. Dat zal ik nooit vergeten.”

Veel spullen in de boerenschuur zijn afkomstig uit de familie. Zo heeft Danen zijn eerste zeis bewaard. Of de worteleg waarmee hij vroeger op het land werkte. ,,Maar ik krijg ook veel spullen van verzamelaars. En vroeger struinde ik rommelmarkten af. Maar je merkt wel dat daar steeds minder mooie spullen te vinden zijn.”

Er zijn jaren geweest dat er zo’n 1200 mensen naar zijn verzameling kwamen kijken. Maar tegenwoordig heeft Danen het druk met andere bezigheden, zo is hij voorzitter van de plaatselijke heemkundekring. En geeft hij regelmatig demonstraties touwdraaien. ,,Ik kom hier dan ook niet dagelijks, daar heb ik op mijn oude dag geen tijd meer voor.”

De schuur zit mutjevol. Van de nok tot de vloer, overal is wel iets te zien. Maar toch blijft Danen zijn collectie met spullen uitbreiden. Want iets weggooien kan altijd nog, toch?