Ongelooflijk maar waar: Oranje wint wéér van Wales door winnende goal in blessuretijd

Door Sjoerd Mossou

De zege leek al knullig verspeeld, Gareth Bale had net gelijkgemaakt uit een strafschop, toen in de slotseconden de Kuip alsnog ontplofte. Invaller Memphis Depay schoot knap de 3-2 binnen leidend tot de derde zege in vier wedstrijden in de Nations League.

Dat maakt de afgelopen twaalf dagen meteen tot een geslaagde missie voor Oranje, al was het maar - wederom - om de getoonde veerkracht. Maar niet eens alleen de uitslag deed dinsdagavond ter zake in de Kuip. Ook het experiment van bondscoach Louis van Gaal stemde voorzichtig positief, al was het maar in de aanval van Oranje. Het spitsenkoppel Vincent Janssen-Noa Lang bood in elk geval wat broodnodige extra opties in de aanval.

De in Nederland haast vergeten spits van Monterrey vormde een kleine vijfenzeventig minuten een prima en bruikbare optie als draai- en aanspeelpunt, met de immer vrijmoedige instinctvoetballer Noa Lang dicht in zijn buurt.

Janssen is geen Robin van Persie, Lang is nog geen Memphis Depay, maar het oefenduel met Wales bood wél broodnodige opties voor Van Gaal. Juist aanvallend, waar ook Cody Gakpo zich eindelijk toonde als één van de grootste beloftes van de eredivisie.

Het leidde ertoe dat Oranje voor de derde keer in krap twaalf dagen het publiek vermaakte, deze keer óók met de B-ploeg. Waar het duel van afgelopen woensdag in Cardiff (1-2 winst) lange tijd een fletse vertoning was, ontbrandde de wedstrijd in de Kuip wél vrijwel meteen.

Niet in de laatste plaats dankzij Lang, de onbevangen vrijbuiter voorin, zoals altijd blind vertrouwend op zijn eigen intuïtie. Het leidde na dik een kwartier tot de openingsgoal, toen Janssen de bal iets achter Lang in de ruimte speelde. De aanvaller controleerde de bal knap, kapte en draaide met twee verdediger voor zijn neus, en schoot overtuigend raak: 1-0.

Wat ook onmiskenbaar hielp in het spel van Oranje ten opzichte van de uitwedstrijd, was de aanwezigheid van Frenkie de Jong, als enige onomstreden basisspeler uit de A-ploeg. Zelfs na bijna zestig (!) wedstrijden dit seizoen dribbelde de middenvelder weer achteloos zijn tegenstanders voorbij, soepel pendelend over de as van het veld.

De dynamiek voorin deed de rest. Janssen toonde zich een sterk, bruikbaar en soms ongepolijst aanspeelpunt. PSV’er Gakpo speelde als ‘nummer 10’ één van zijn beste interlands tot nu toe, eindelijk de vertwijfeling wat van zich af gooiend. En scorend bovendien: na 22 minuten stuitte de aanvaller eerst op een Welsh blok, om vervolgens zuiver raak te schieten: 2-0.

Maar zonder zorgen bleef ook deze interland niet helemaal. Verdediger Jordan Teze leed na een klein uur onnodig balverlies in de as van het veld, en prompt stond spits Brennan Johnson in de 1-op-1 tegenover aanvoerder Matthijs de Ligt. Tussen de benen van de verdediger door schoot Johnson raak, buiten bereik van de traag reagerende Jasper Cillessen: 1-2.

Het toonde voor de zoveelste keer de kwetsbaarheid van Oranje aan, dat ook in de ogen van Van Gaal nog veel teveel tegengoals incasseert. Het zogenoemde ‘1-3-4-3’ mag aanvallend dan potentie hebben, defensief oogt het nog te vaak wankel. Zwakke schakel Teze werd in de rust naar de kant gehaald, net als de weinig imponerende rechtsback Hans Hateboer.

Het spel werd er niet direct spectaculairder op, wel degelijker en volwassener. De handige Wales-spits Johnson kreeg nog een schietkans, maar bovenal domineerde en controleerde Oranje de tweede helft. Het gevaar dat Nederland nog creëerde, ontstond in de meeste gevallen na een bevlieging van Lang, die onbevangen bleef zoeken naar een goal. De invallers Memphis Depay en Steven Bergwijn brachten nog wel nieuw elan in het laatste kwartier, maar in de slotminuut leek Oranje de zege toch te verspelen.

Totdat Memphis alsnog toesloeg, tot ongeloof van de supporters uit Wales, en tot dolle vreugde van de Kuip: 3-2.