Als ik je zou vragen of je liever je linker- of je rechterbeen mist, dan hoop ik dat je primaire reactie is dat je ze graag allebei wilt behouden. Maar in het onderwijs lijkt de reflex naar de basale onderwijs- en opvoedingsuitgangspunten soms verdwenen. Raden en vele wetenschappers – de adviseurs van het ministerie – hebben zich tijdens deze pandemie uitgesproken: onze kinderen hebben achterstanden opgelopen! Werden we al in beslag genomen door het virus, de volgende ‘besmettelijke’ ziekte is de achterstand. Het gemak waarmee over leerachterstanden wordt gesproken, leidt zelden tot tegenvragen als: Achterstand, ten opzichte van wie of wat? En wat als je kinderen met zichzelf vergelijkt? Voor wie of wat is de vergelijking en de selectie dienend? En wat als de resultaten ‘op orde’ zijn, maar kinderen hebben het plezier in leren verloren?