Hij had overal blauwe plekken. Maar ik deed niks

Ze woonde naast ons. De eerste keer dat ik het hoorde, dacht ik nog dat ze de televisie gewoon gruwelijk hard had staan. Dat er iemand op dat scherm afgetuigd werd, maar het ging maar door. De tweede keer wist ik zeker dat zij het was die zo gilde. En huilde. Omdat hij iets deed. Net als al die keren daarna.