Anderhalf jaar geleden, op 10 maart 2020 om precies te zijn, werd mijn agenda in één keer voor onbepaalde tijd leeggeveegd, en nog steeds heeft alles op en rond een podium met beperkingen te maken. In het begin was dat lastig, maar logisch. Het solidariteitsgevoel was groot. En hoewel de meeste zzp’ende artiesten die ik ken voor geen enkele compensatieregeling in aanmerking kwamen, werd het lot man- dan wel vrouwhaftig gedragen. De zorg ging voor. Essentiële beroepen en zo.