Hij vocht tegen de kou, beet door de pijn in zijn onderrug heen, kwam zichzelf meermaals tegen, sprak zichzelf even zo vaak moed in en genoot met volle teugen. Begin september voltooide Ossenaar Jacco Langerak een van de zwaarste triatlons ter wereld, die in het Italiaanse Livigno. ,,Eenmaal over de finish vochten trots en opluchting om voorrang”, zegt hij.

Trots omdat hij als tweede van de ongeveer 200 deelnemers over de eindstreep was gekomen. En opluchting omdat hij de extreem zware inspanning goed had doorstaan. De 35-jarige Langerak zwom 3,8 kilometer, fietste 195 kilometer door de bergen en eindigde de triatlon met een marathon (42 kilometer rennen) door de bergen. In totaal deed hij er iets meer dan 14 uur over.

Langerak hoefde als amateursporter alleen de Italiaanse professionele triatleet Giulio Molinari voor zich te laten. Toch verliep zijn wedstrijd naar eigen zeggen moeizaam. ,,We startten om vijf uur ’s nachts met zwemmen. Het water was enorm koud”, zegt Langerak. ,,En toen ik vervolgens op mijn fiets sprong, kreeg ik al snel last van mijn onderrug. Heel even dacht ik dat ik twee jaar voor niks had getraind.”

Alsof de uitdaging zonder pijn in de rug nog niet groot genoeg was. Langerak pepte zichzelf op en dacht aan al die opofferingen die hij had gebracht om te zijn waar hij nu was. Op de fiets probeerde hij zoveel mogelijk te stretchen om zijn rug soepel te houden. Tijdens het rennen verdween de pijn en kon hij weer genieten van de uitdaging die hij met zichzelf was aangegaan. ,,Toen was het eigenlijk weer een beetje een normale wedstrijd.”

Voor Langerak was het alweer zijn achtste triatlon in acht jaar. Al was dit veruit de zwaarste. Waar de meeste triatlons over een - merendeels - vlak parcours verlopen, had hij in Livigno ook nog eens met hoogteverschillen van bijna vijf kilometer (fietsen) en 1,4 kilometer (rennen) te maken. ,,Ik vind het heel gaaf om in de bergen te zijn en daarnaast lag dit parcours mij ook wel.”

Met zijn 1.80 meter en 66 kilogram is Langerak een relatief lichtgewicht. Het maakt het voor hem makkelijker om tegen de bergen op te fietsen en rennen dan een triatleet die meer kilo’s mee moet zeulen. ,,Bij de vlakkere triatlons telt vooral je eindtijd. Hier was je voornamelijk tegen de andere deelnemers aan het racen. Het was een heel ander type wedstrijd.”

Eigenlijk was het de bedoeling dat Langerak de triatlon van Livigno vorig jaar al had volbracht, maar door corona werd het evenement een jaar opgeschoven. Het betekende voor de Ossenaar dat hij extra tijd had om zich voor te bereiden. De fanatieke triatleet, die in het dagelijks leven consultant is, traint gemiddeld zes keer per week en ging in de aanloop naar de triatlon zelfs twee weken op trainingsstage in Oostenrijk. ,,Soms blijft er niet veel tijd over voor andere dingen, maar ik haal hier heel veel plezier uit. Ik vind het geweldig om doelen te hebben en daarnaar toe te werken.”

Toen hij in het Italiaanse hooggebergte totaal uitgeput maar voldaan over de finish kwam, wist hij waar hij het allemaal voor had gedaan. ,,Hopelijk kan ik met mijn prestaties anderen een heel klein beetje inspireren, dat zou ik al prachtig vinden. Ik wil laten zien dat heel veel mogelijk is als je er maar voor werkt.”

Twee weken na de triatlon in Livigno stond hij alweer op de atletiekbaan om zijn eerste hardlooptraining af te werken. De komende weken wil hij nog deelnemen aan een aantal kortere wedstrijden. ,,Maar daarna doe ik echt een paar weken niks om mijn lichaam rust te geven en nog eens na te genieten van de triatlon van Livigno.”