Pastoor van Nistelrode wilde dat ruiters ‘fier te paard zaten zodat zelfs oud vrouwtje naar ruiter bleef kijken’

Op 3 juli 1945 vierde het echtpaar J. Wagemakers-Kremers in Lithoijen het 25-jarig huwelijksfeest. Zoals gebruikelijk bij zo’n zilveren bruiloft werd het bruidspaar feestelijk ingehaald door de rijvereniging, die daarvoor in de krant hartelijk bedankt werd. 

Twee jaar later haalde De Maaslanders opnieuw de krant. Eén keer omdat de rijvereniging de beker ter beschikking had gesteld voor de bekerfinale tussen de Maaskantse Boys en voetbalvereniging Norbert uit Lith. En in december omdat de ruiterij missiepater L. van de Schans had ingehaald bij zijn thuiskomst na 11 jaar in de Afrikaanse missie.

De Lithoijense Maaslanders waren tot 1957 lid van de Kring Oss van de Landelijke Rijverenigingen. Toen waren daarbij nog maar vier verenigingen aangesloten te weten die van Oss, Heesch, Schaijk en Velp. In 1950 waren het er nog zes geweest, daarvóór zelfs dertien. Berghem, Lithoijen, Geffen, Nuland, Nistelrode, Megen, Ravenstein, Vinkel en Zeeland waren successievelijk afgehaakt. 

De Maaslanders maakten vijftig jaar geleden klaarblijkelijk een doorstart. In Berghem was zoiets ook het geval geweest bij het in 1920 opgerichte St. Joris. In mei 1945 hadden de Berghemnaren de draad van vóór de oorlog weer met veel elan opgenomen, nu onder de naam ‘Beatrix’. Spoedig kwamen de trainingen en de deelname aan concoursen toch stil te liggen. In november 1949 besloten elf ruiters de vereniging vervolgens nieuw leven in te blazen.

Veel rijverenigingen werden opgericht in de jaren twintig vóór de Tweede Wereldoorlog. In veel plaatsen was er daarvóór wel een soort gelegenheidsruiterij die in actie kwam bij volksfeesten of als er geestelijke of wereldlijke autoriteiten ingehaald moesten worden. In Oss waren twee verenigingen: ‘Hippos’ (1922), bestaande uit mannen die het beroemde concours hippique organiseerden en ‘St. Willibrordus’ van de Jonge Boerenstand.

Vaak stonden pastoors aan de wieg van de rijvereniging. In Nistelrode slaagde de fanatieke pastoor Groenen er in 1929 in met een vlammend betoog 27 dorpsgenoten te strikken voor de ‘edele paardensport’. Hij wilde dat de leden leerden hoe ze ‘fier op te paard moesten zitten’ en niet als ‘een kluitje boter op een gloeiende aardappel’. Als de Nistelrodese ruiters passeerden ‘moest zelfs een oud vrouwtje nog blijven kijken naar de ruiter’.

Dressuur, springen, optuigen, ringsteken en zelfs een stoelendans te paard waren de bezigheden van de rijverenigingen. In Megen organiseerde St. Willibrordus zelfs een onderdeel ‘ringrijden voor vrouwen’.

Vreemd genoeg zat Geffen na de oorlog zonder rijvereniging. Bij de Oranjefeesten van 1948 kwam daarom ‘Prinses Margriet’ uit Vinkel de festiviteiten opluisteren. Maar toen ‘Margriet’ het jaar daarop een kleine subsidie aanvroeg bij de Geffense gemeenteraad, gaf die niet thuis. De Geffense autoriteiten wilden blijkbaar wel ingehaald worden, maar daarvoor (aan Vinkel) niet betalen.