U, als Brabantse lezer van het Brabants Dagblad, kent de naam Smarius misschien van de Tilburgse beschuitfabriek. Maar er zijn in het Midden-Oosten mensen die bij de naam Smarius niet denken aan een knapperig ontbijtproduct, maar aan geschilderde portretten van vurige paarden. Arabische volbloeden zijn namelijk de lievelingsonderwerpen van Jopie Smarius (85).

De liefde voor de paarden, liefst vurig, alert, met wijd openstaande neusgaten en gespitste oortjes, kreeg ze mee van haar man, die van de beschuitfabriek. ,,Hij was een groot liefhebber, fokte er ook mee. In de tijd dat er veulens verwacht werden, wilde hij ze liever niet alleen laten. Dus dan bleven we bij toerbeurt wakker. Dan zat ik daar in de keuken, midden in de nacht, met een scherm waarop ik kon zien wat er in de stal gebeurde. Maar het duurde soms wel drie weken voordat dat veulen kwam. Toen ben ik gaan schilderen."

De leden van de paardenclub zijn de eersten die bestellingen van de geschilderde paarden plaatsen, maar liefhebbers schatten haar paardenportretten op waarde; prinses Raja van Dubai heeft zelfs een Smarius in ontvangst genomen. ,,Ik zie mezelf als een amateur", zegt Jopie nuchter. ,,Ik ben een autodidact. Als kind wilde ik niks liever dan naar de academie, maar dat mocht niet van mijn ouders en dat vind ik nog altijd jammer."

Nu volgt ze lessen bij Frans de Kok, in Baarle-Nassau, elke week, ook al is ze inmiddels 85 jaar. En ze schildert in een groep, Place du Kiosk, in Loon op Zand. Al is dat lastig. ,,Het is wel heel leuk hoor, maar je bent ook erg snel afgeleid. Schilderen is 90 procent kijken. Kijken, kijken, alsmaar kijken. Kijken naar kleuren, naar vormen. En dan mengen, niet meteen erop, eerst uitproberen op je vingers. Maar als het dan af is, en het lijkt - en dat doet het bij mij gelukkig meestal wel - dan ga je zo heerlijk voldaan naar bed 's avonds."

Paarden schilderen, met uitstapjes naar honden, katten, maar ook mensen; Jopie zoekt het vooral in de portretten op doek. Maar dat is ook weleens anders geweest. Ze heeft eieren beschilderd, en poppen. Ze heeft er zelfs, samen met anderen, een boekje over gemaakt. Maar ook in het schilderen zelf zit ontwikkeling. ,,Eerst gebruikte ik acryl. Maar als dat er op zit, is het klaar. Nu gebruik ik olieverf, en daar kun je veel langer mee doorwerken. Ik schilder meestal van foto's. Die maak ik het liefst ook zelf, dat is wel zo origineel, hè."

Het verhaal gaat verder onder de afbeelding.

De paarden die vroeger zo'n belangrijk deel uitmaakten van haar leven, zijn er niet meer. Al hangt in de hal van haar nieuwe appartement een groot portret. ,,Maar als ik ze dan zie lopen, die prachtige paarden, doet dat wel even zeer." En op het verlanglijstje om te schilderen staat nog een paard in het water. ,,Dat ziet er zo mooi uit. Dat spattende water, dat stevige dier."